Όσοι συμπολίτες μας ασθένησαν βαριά από κορονοϊό, είτε οι ίδιοι είτε κάποιος δικός τους άνθρωπος, όσοι έζησαν τον Γολγοθά της νοσηλείας σε ΜΕΘ ή ΜΑΦ και βγήκαν νικητές από αυτή τη δύσκολη μάχη, γνωρίζουν πολύ καλά πως η περιπέτειά τους δεν έχει τελειώσει και πως έχουν ακόμα μπροστά τους δρόμο, παρόλο που προσπέρασαν τον άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, που νίκησαν τον φονικό ιό, χρειάζονται ένα μακρύ διάστημα φυσικής αποκατάστασης με στενή ιατρική επίβλεψη και διαγνωστικές εξετάσεις. Με λίγα λόγια, χρειάζονται να μεταβούν σε ένα κέντρο αποκατάστασης, προκειμένου να μπορέσουν να επανέλθουνομαλά καιμε ασφάλεια στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής τους.
Παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή τα δημόσια κέντρα αποκατάστασης μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ απ’ την άλλη υπάρχει πληθώρα ιδιωτικών, πολλά από τα οποία μάλιστα είναι συγκεντρωμένα στη Θεσσαλία. Επομένως, η πλειοψηφία των επιζώντων του κορονοϊού έχουν δύο επιλογές: ή να πάνε σπίτι τους και κάνουν τον σταυρό τους ή να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.
Έχουμε ένα ΕΣΥ ανοχύρωτο, που δέχτηκε όλο το βάρος της πανδημίας, καθώς ο πρωτοβάθμιος τομέας Υγείας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, ενώ ο ιδιωτικός έβγαλε την ουρά του απ’ έξω με τις ευλογίες της Κυβέρνησης. Το πρωτοβάθμιο σύστημα είναι στην πραγματικότητα οι ιδιώτες. Το ΕΣΥ κράτησε ασθενείς διασωληνωμένουςσε απλούς θαλάμους επειδή δεν υπήρχαν κλίνες ΜΕΘ και κάποιοι από αυτούς εν τέλει δεν τα κατάφεραν, όμως αυτά δεν τα μαθαίναμε φυσικά από τα θριαμβευτικά νούμερα που παρουσίαζαν τα δελτία ειδήσεων, αλλά από μαρτυρίες συγγενών και από το υποστελεχωμένο και ηρωικό προσωπικό του ΕΣΥ.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε και διέθεσε στη διάρκεια της πανδημίας πακτωλό χρημάτων για την κερδοφόρα Aegean, για τα ΜΜΕ, που ήταν ούτως ή άλλως υποχρεωμένα να προβάλλουν τα μηνύματα ενημέρωσης για τη δημόσια Υγεία, για τους παραχωρησιούχους των αυτοκινητοδρόμων και των αεροδρομίων, για, για, για… Το να αγοραστεί, όμως, ένα μηχάνημα κρίσιμης σημασίας για ασθενείς με Covid, αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο σε εντατικές του εξωτερικού, ήταν για ένα δημόσιο νοσοκομείο ευσεβής πόθος και μαραθώνιο εγχείρημα αμφιβόλου έκβασης.
Τι θα κάνει, λοιπόν, το Κράτος για τους ανθρώπους που διασωληνώθηκαν και επέζησαν και τώρα χρειάζονται ένα εύλογο διάστημα αποκατάστασης; Θα επιτρέψει να τους αφήσει κουσούρια ο κορονοϊός εάν δεν υπάρχουν θέσεις στα λιγοστά δημόσια κέντρα αποκατάστασης και εάν δεν έχουν να διαθέσουν χρήματα για να πάνε σε ιδιωτικό; Θα συνεχίσει να εφαρμόζει αδιακρίτως την εμμονικάθατσερική πολιτική της και σε αυτή την περίπτωση;
Νομίζω, πως έχοντας υπάρξει τόσο απροκάλυπτα σπάταλη στη διάρκεια της πανδημίας, όπου και όποτε εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα που την πλαισιώνουν, τώρα θα ήταν καλό, έστω και για «τα μάτια του κόσμου», να πράξει το ελάχιστο και να μεριμνήσει για όλους ανεξαιρέτως τους συμπολίτες μας που πάλεψαν για τη ζωή τους και που νίκησαν τον κορονοϊό μέσα σε ένα πολύπαθο και ανοχύρωτο ΕΣΥ.
