Έχουμε δακρύσει αρκετά… Πριν 20 χρόνια, συνάδελφοι που τότε ήμασταν μαθητές σε γυμνάσια και λύκεια της Λάρισας συγκλονισμένοι φωνάζαμε σε κινητοποιήσεις της εποχής “Χτες 21 σήμερα 7 αύριο θα είναι τα δικά σας τα παιδιά” , “Δρόμοι παγίδες, σχολεία φυλακές, καμία ανοχή από τους μαθητές”. Ήταν τα χρόνια 2003 και 2004 που σε 2 δυστυχήματα με λεωφορείο σε Τέμπη και Πέταλο Μαλιακού έχασαν τη ζωή τους συνολικά 28 μαθητές καθοδόν για την σχολική τους εκδρομή, όσοι επέζησαν πέρασαν ένα μεγάλο μετατραυματικό σοκ, κάποιοι δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Τότε πολλοί μας καθησύχαζαν, πως με τους ολυμπιακούς αγώνες, με τις υποσχέσεις των υπουργών, με τα αναπτυξιακά σχέδια της χώρας που ετοίμαζε η κάθε λογής κυβέρνηση όλα θα φτιάξουν.
Είμαστε στο 2023, εκείνα τα συνθήματα αντηχούν ακόμη στα αυτιά μας, πριν λίγα εικοσιτετράωρα μια πρωτοφανής τραγωδία έβαψε την κοιλάδα των Τεμπών ξανά με αίμα νέων ανθρώπων. Δύο τραίνα συγκρούστηκαν μετωπικά με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Με τραγικό τρόπο μάθαμε τι σημαίνει “απελευθέρωση” των συγκοινωνών, πως γίναμε λοιπόν επιτέλους και εμείς ΕΕ (όπως μας έλεγαν διάφοροι καλοθελητές). Η ανθρώπινη ζωή, η ασφάλειά μας έρμαιο στα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Από την πρώτη στιγμή η αλληλεγγύη του λαού μας εκφράστηκε με κάθε τρόπο, άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνανε ουρές στα κέντρα αιμοδοσίας. Παράλληλα η οργή και η θλίψη έγινε προσπάθεια από συλλόγους, σωματεία και φορείς να μετατραπούν σε δύναμη για μαζικούς αγώνες.
Διεκδικούμε λοιπόν, δεν ξεχνάμε!
Σήμερα 3/32023 ένα ποτάμι οργής χιλιάδων νέων ανθρώπων απλώθηκε σε όλο το κέντρο της Λάρισας και αρκετοί εργαζόμενοι ήμασταν εκεί. Γιατί 20 χρόνια μετά τα αιτήματα μένουν ανεκπλήρωτα, γιατί οι μνήμες είναι ζωντανές, χιλιάδες νεανικές φωνές σήμερα ουρλιάζουν “Οι ράγες της ανάπτυξης βαφτήκανε με αίμα ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το έγκλημα στα τραίνα”.
Η νέα γενιά έχει ιδανικά, γι’ αυτό ήμασταν όλοι εκεί και δυναμικά θα συνεχίσουμε σε όλες τις πρωτοβουλίες που παίρνουν τα σωματεία της πόλης! Συγκινητική στιγμή οι συνάδελφοι καθηγητές μουσικής, μεταξύ αυτών μέλη του Παραρτήματος Λάρισας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, μαζί με τους μαθητές τους από το Μουσικό Σχολείο, από μουσικές σχολές και ωδεία να γίνονται ένα με όλους τους υπόλοιπους μαθητές και φοιτητές της πόλης, να πορεύονται μαζί στον δρόμο του αγώνα για μια ζωή που δεν θα σταματά βίαια στις ράγες… της βαρβαρότητας!
Άμεσα να αποδοθούν ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και να αναβαθμιστεί όλο το δίκτυο συγκοινωνιών με βάση τις ανάγκες της εποχής μας! Η τέχνη αποτελεί πάντα απάγκιο και όπλο του λαού μας. Οι εργαζόμενοί της ως κομμάτι μιας κοινωνίας που ασφυκτιά παλεύουν για το δίκιο, για να μην ξεχαστεί το άδικο, για να έρθουν καλύτερες μέρες!
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί…»
Γιάννης Ρίτσος
ΥΓ Οι εικόνες μιλάνε…
