Ένα χρόνο πριν την 80η επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, τα σύννεφα ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου πυκνώνουν. Ο παλαιστινιακός λαός είναι αντιμέτωπος με μια ακόμα επιχείρηση μαζικής εξόντωσης του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ. Παράλληλα κλιμακώνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει ανοίξει νέα πολεμική εστία στην Ερυθρά, οξύνονται οι αντιθέσεις στα Βαλκάνια, συνεχίζονται οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Η ηρωική πάλη του Κόκκινου Στρατού, του σοβιετικού λαού, των αντιστασιακών κινημάτων με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές στα καπιταλιστικά κράτη που βρέθηκαν υπό την κατοχή, φανερώνουν διαχρονικά τις ανυπέρβλητες δυνάμεις του οργανωμένου λαού, συνεχίζουν να εμπνέουν τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις όπου γης, στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης. Παρά τον ορισμό της 9ης Μάης ως «Ημέρας της Ευρώπης», τα υπέρογκα ποσά που διατίθενται από τα εγχώρια αστικά και τα ευρωενωσιακά επιτελεία για το «ξαναγράψιμο» της ιστορίας, παρά τις “διαφημιστικές καμπάνιες” για την προώθηση του ανιστόρητου ιδεολογήματος της ταύτισης φασισμού-κομμουνισμού, τα εκατομμύρια των νεκρών της αντιφασιστικής νίκης των λαών κατέκτησαν με το αίμα τους τη θέση τους στην καρδιά των λαών, συνεχίζουν να στοιχειώνουν τις σκέψεις των ιμπεριαλιστικών επιτελείων.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Πρώτος, ήταν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών, εδαφών και σφαιρών επιρροής και της όξυνσής τους σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στα καπιταλιστικά κράτη που είχαν ηττηθεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ή είχαν «αδικηθεί» από τη μοιρασιά της πολεμικής λείας, ο φασισμός-ναζισμός προωθήθηκε ως πιο αποδοτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας για την κατάπνιξη του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος και για την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων που διαμόρφωσαν οι συμφωνίες λήξης του πολέμου, μέσω μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης. Για αυτό, η επικράτηση του φασισμού-ναζισμού χρηματοδοτήθηκε από τα βασικότερα μονοπώλια αυτών των καπιταλιστικών κρατών, ενώ για όσο διάστημα στρέφονταν αποκλειστικά στην καταστολή του εσωτερικού ταξικού εχθρού γνώρισαν τα εγκώμια και των αστικών τάξεων των αντίπαλων καπιταλιστικών κρατών. Η δημαγωγία και η επικράτηση του ναζισμού διευκολύνθηκε από τις ιμπεριαλιστικές συνθήκες λήξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η μεταπολεμική διαχείρισή τους από τις γερμανικές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Ο φασισμός-ναζισμός προσέφερε τα πάντα στα μονοπώλια, με πρώτο την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας και τις εκτεταμένες διώξεις των κομμουνιστών.
Ακόμη και όταν η καπιταλιστική εξουσία προέκρινε τη φιλελεύθερη-κοινοβουλευτική μορφή και προχωρούσε σε μέτρα κατά των φασιστών, αυτά ήταν προσχηματικά, προσωρινά και ανώδυνα: Ο Χίτλερ κρατήθηκε στη φυλακή για σύντομο διάστημα και υπό ευνοϊκές συνθήκες μετά το ναζιστικό πραξικόπημα του 1923, ενώ τα τάγματα εφόδου των ναζί συγκροτήθηκαν και δρούσαν σχεδόν ανενόχλητα, κάποτε και με τη συμβολή των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών και πριν την επικράτηση του ναζισμού στη Γερμανία. Λίγο νωρίτερα, στην Ιταλία, ο βασιλιάς αρνήθηκε την κήρυξη στρατιωτικού νόμου για την αντιμετώπιση των ολιγάριθμων φασιστών που κατευθύνονταν στη Ρώμη και παρέδωσε την εξουσία στο Μουσολίνι. Μετά το διορισμό του Χίτλερ στη γερμανική καγκελαρία από τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ, οι ναζί οργάνωσαν την προβοκάτσια του Ράϊχσταγκ και έθεσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας εκτός νόμου, προκειμένου να αποκτήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ουδέποτε ο φασισμός-ναζισμός ήταν “αντισυστημικός”, όπως επιχειρούν σήμερα να τον παρουσιάσουν τα αστικά κόμματα. Αντίθετα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα από την αποκάλυψη των πολυπλόκαμων δεσμών των φασιστικών και ναζιστικών δυνάμεων με καπιταλιστικά συμφέροντα, αλλά και με τους μηχανισμούς του καπιταλιστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Τα «κροκοδείλια» δάκρυα των αστικών δυνάμεων για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι είναι οι ίδιες δυνάμεις που συνομιλούν και συναποφασίζουν με τη Μελόνι, το Σαλβίνι και τους άλλους πολιτικούς απογόνους του ιταλικού φασισμού, που παρουσιάζουν τους ναζιστές του Τάγματος Αζόφ ως μαχητές της ελευθερίας. Δεν μπορούν να συγκαλύψουν ότι το νομικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν ή υπερασπίζονται από κοινού ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσά τους και οι διάφορες εκδοχές που προέκυψαν απ’ αυτά τα κόμματα), απ’ τη μια επιφύλαξε ποινές χάδι για τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, ενώ απ’ την άλλη επιτρέπει τη μεταμφίεση των φασιστικών μορφωμάτων. Την ίδια ώρα που αναγορεύει σε έγκλημα κάθε εργατική-λαϊκή κινητοποίηση.
Ουδέποτε το καπιταλιστικό κράτος θέλησε πραγματικά να αντιμετωπίσει το φασισμό-ναζισμό, αφού αυτός αποτελεί μία από τις πολιτικές μορφές της καπιταλιστικής εξουσίας, η οποία άλλοτε με το μανδύα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και άλλοτε με τη ρομφαία της δικτατορίας τάσσεται πάντα υπέρ των καπιταλιστικών συμφερόντων και ενάντια στις ανάγκες των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.
Απέναντι στο φασισμό-ναζισμό στάθηκαν εξαρχής και τελικά τον νίκησαν η ΕΣΣΔ, τα ανά τον κόσμο αντιστασιακά λαϊκά κινήματα, στα οποία πρωτοστάτησαν τα αντίστοιχα κομμουνιστικά κόμματα στις κατεχόμενες χώρες, οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές που αντιπάλεψαν το φασισμό-ναζισμό στην καρδιά του τέρατος, υπό τρομακτικές φυσικά συνθήκες. Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι: Πάνω από 20 εκατομμύρια νεκροί από την ΕΣΣΔ, πολλοί από αυτούς μέλη του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι) και της νεολαίας του, της Κομσομόλ. Το 25% του συνόλου των στρατευμάτων του φασιστικού άξονα χάθηκε στο ανατολικό μέτωπο, στην άμυνα της Μόσχας, στην πολιορκία του Λένινγκραντ, στην εποποιία του Στάλινγκραντ, στη μάχη του Κούρσκ και αλλού. Τίποτα από αυτά δε θα γινόταν χωρίς την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, την εργατική εξουσία, τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, τα σημαντικά βήματα της ΕΣΣΔ στη γυναικεία χειραφέτηση και την ενότητα όλων των σοβιετικών εθνοτήτων, τον αξιόμαχο Κόκκινο Στρατό και τον ηρωικό παρτιζάνικο αγώνα του σοβιετικού λαού. Αυτά ενέπνευσαν τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές σε όλο τον κόσμο στην πάλη τους ενάντια στο φασισμό-ναζισμό.
Στην Ελλάδα το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, οι άλλες ΕΑΜικές οργανώσεις με αιμοδότη και καθοδηγητή το ΚΚΕ έσωσαν τον λαό από την πείνα, έδωσαν ηρωικές μάχες, απελευθέρωσαν μεγάλες περιοχές της χώρας, όπου υπό την προστασία του ΕΛΑΣ συγκροτήθηκαν λαογέννητοι θεσμοί τοπικής διοίκησης, εκπαίδευσης και δικαιοσύνης, ματαίωσαν τα σχέδια του Φασιστικού Άξονα για την επιστράτευση Ελλήνων εργατών και συνέβαλαν στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου.
Ο πόλεμος ήταν δίκαιος από την πλευρά της ΕΣΣΔ που υπερασπιζόταν τη σοσιαλιστική εξουσία και από την πλευρά των αντιστασιακών κινημάτων. Ήταν άδικος τόσο από την πλευρά του φασιστικού Άξονα όσο και από την πλευρά των Αγγλοαμερικανών Συμμάχων, που παρά τις διαφορές τους, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τα γεωπολιτικά εκμεταλλευτικά συμφέροντά τους. Αυτή η κοινή ταξική σύμπλευση όλων των καπιταλιστικών κρατών, νικητών και ηττημένων, όσο κι αν έγινε προσπάθεια να κρυφτεί αρχικά, φανερώθηκε την επόμενη του πολέμου, όταν ενώθηκαν ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, «χτύπησαν» το εργατικό-λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα όπου χρειάστηκε και ενσωμάτωσαν πρώην φασίστες και ναζιστές στους εγχώριους κρατικούς μηχανισμούς και στους αντίστοιχους των ιμπεριαλιστικών τους συμμαχιών. Πολλοί από τους εγκληματίες πολέμου φυγαδεύτηκαν στη Λατινική Αμερική και αξιοποιήθηκαν ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Την ώρα που δεκάδες στρατηγοί του ΝΑΤΟ ήταν πρώην Ναζί, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, που προσέφερε δεκάδες χιλιάδες μάρτυρες στον αντιφασιστικό αγώνα, τέθηκε και πάλι εκτός νόμου. Ακόμα, ο Βάλτερ Χαλστάιν, πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν την περίοδο 1958-1967, που στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρεται ως πρωτεργάτης της, υπήρξε στέλεχος του ναζιστικού κόμματος.
Και στην Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, όσες αστικές δυνάμεις ανέχτηκαν ή και συνεργάστηκαν με τις Αρχές Κατοχής και οι άλλες που συμμάχησαν με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό ξεπέρασαν την αντιπαλότητά τους και ενώθηκαν υπό τη σκέπη του Παλατιού με κοινό ταξικό στόχο την υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας και την καταστολή των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στα χρόνια της Κατοχής και να διεκδικήσουν τη δική τους εξουσία.
Η μεταπολεμική σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δε σημαίνει ότι η εργατική-λαϊκή πάλη δεν μπορούσε να νικήσει τον ταξικό εχθρό της. Η αναμέτρηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων με την καπιταλιστική εξουσία αποδυναμώθηκε, έχασε χρόνο και ευκαιρίες γιατί εγκλωβίστηκε στη στρατηγική της ονομαζόμενης «εθνικής ενότητας», δεν έθεσε έγκαιρα και ξεκάθαρα το στόχο της ανατροπής του παλιού, της καπιταλιστικής εξουσίας, την κατάκτηση της νέας εργατικής-λαϊκής εξουσίας.
Οι αδυναμίες του ΚΚΕ και του εργατικού-λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα συνδέονταν με αντίστοιχες αδυναμίες στις επεξεργασίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, το ίδιο το ΚΚΣΕ δεν μπόρεσαν έγκαιρα να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν προς τη λήξη του πολέμου, ώστε να ενισχυθεί η πάλη για μια σταθερή αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Παρόλα, αυτά η 9η Μάη συνεχίζει να αποδεικνύει τη δύναμη που διαθέτει ο λαός με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, για να νικήσει τον όποιο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και εγχώριο εκμεταλλευτή, να ανοίξει τον δρόμο για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Το ΚΚΕ καλεί κάθε εργάτη, βιοπαλαιστή αγρότη, αυτοαπασχολούμενο, νέο και γυναίκα που προέρχεται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να δείξει αυτή τη δύναμη σε όλες τις μάχες – και στην επικείμενη των ευρωεκλογών – για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για το δυνάμωμα της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών, ενάντια στην ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων, στη γραμμή αποδέσμευσης από ΕΕ και ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, με επίκεντρο τις σύγχρονες εργατικές-λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.
Με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό σπάμε τα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανοίγουμε το δρόμο για πανευρωπαϊκή εργατική-λαϊκή αντεπίθεση, για την Ελλάδα και την Ευρώπη των εργατών, των αγροτών, των λαών, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
