Φέτος, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν θα γιορτάσουν, ούτε τη γέννηση του Χριστού ούτε την αλλαγή του χρόνου. Όχι γιατί δεν πιστεύουν, αλλά γιατί τα καθημερινά τους προβλήματα δεν τους αφήνουν κανένα περιθώριο εορτασμών. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό; Όχι βέβαια. Είναι η πρώτη φορά όμως που μεταπολιτευτικά το κλίμα κατήφειας και στενοχώριας, ελέω της οικονομικής δυσπραγίας, έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα, σαν ένα μαύρο σύννεφο που δεν μας επιτρέπει να ανασάνουμε.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πανηγυρίσουμε ούτε το τέλος του 2010. Όσα συζητιούνται, λέγονται, διαρρέουν και κατά καιρούς δημοσιεύονται, δείχνουν ότι το 2011 η κατάσταση θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, επειδή φτωχύναμε ως χώρα, δεν σημαίνει ότι θα φτωχύνουμε κι ως άνθρωποι.
Ο Νίκος Καζαντζάκης -οι εποχές νομοτελειακά φέρνουν στο μυαλό την «Ασκητική» του- έγραφε στην Οδύσσεια πως «λευτεριά θα πει να μάχεσαι στη γη χωρίς ελπίδα». Συμφωνώ, τα λόγια στο χαρτί απέχουν παρασάγγας από την περαίωση, το ψαλίδισμα του δέκατου τρίτου μισθού, την απόλυση, την εργασιακή ανασφάλεια, τους λογαριασμούς που τρέχουν, από τις άδειες τσέπες του πατέρα που δεν έχει χρήματα να πάρει δώρο στα παιδιά του και ψάχνει έξυπνες δικαιολογίες να τους πει γιατί ο Άγιος Βασίλης δεν θα περάσει από τη δική τους καμινάδα. Κόντρα σε όλα αυτά, δεν έχουμε δικαίωμα να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, δεν έχουμε δικαίωμα να σκύψουμε το κεφάλι και να σταυρώσουμε τα χέρια.
Προσευχή σημαίνει πράξη. Ας ντυθούμε όλοι Άγιοι Βασίληδες και στους ανθρώπους που αγαπάμε να τους κάνουμε το μεγαλύτερο δώρο: την επιβεβαίωση της αγάπης μας, με μια σφιχτή αγκαλιά, με έναν καλό λόγο. Τη μέρα γέννησης του Χριστού γεννήθηκε μαζί και η ελπίδα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Είναι σαν να λησμονούμε την ουσία της ζωής, τον αγώνα για να γίνουμε άνθρωποι. Αυτό είναι το μήνυμα των φετινών Χριστουγέννων, η υπενθύμιση της διαρκούς προσπάθειας με θετική ενέργεια, χαμόγελο, ενάντια σε ένα μέλλον πλημμυρισμένο από αβεβαιότητα.
Καλές Γιορτές!
