Πριν από όχι και πολλές δεκαετίες, τρεις νέοι άνθρωποι από την ίδια χώρα -την Ελλάδα- βρέθηκαν να μοιράζονται την ίδια στέγη σε μια ξένη χώρα -τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και μαζί με την ίδια στέγη αναπόφευκτα μοιράστηκαν κοινά τότε όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον τους.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο της Τέχνης και δύο πολιτικούς. Πρόκειται για το γνωστό Έλληνα εικαστικό με τη μετέπειτα εξαιρετικά σημαντική καριέρα τις Ηνωμένες Πολιτείες, Φίλιπ Τσιάρα από τον Τύρναβο, τον εγγονό του Γεωργίου Παπανδρέου και σημερινό Πρωθυπουργό της Ελλάδας και τον φέρελπι τότε πολιτικό και σημερινό αρχηγό της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά.
Η παραπάνω πληροφορία αποτελεί την, ίσως όχι και τόσο γνωστή, αφετηρία μίας σχέσης που έμελλε να έχει και συνέχεια. Έκτοτε, ο καθένας ανέλαβε την ευθύνη των προσωπικών τους επιλογών και η ιστορία ήθελε στις μέρες μας να αναλάβουν και τις τύχες ενός λαού και μιας χώρας σε μια εξαιρετικά αντίξοη συγκυρία.
Μια συγκυρία στην οποία η οικονομική κρίση με τις οικονομικές επιπτώσεις είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας ευρύτερης και πολυπλοκότερης θεσμικής, ιδεολογικής, κοινωνική και εν τέλει βαθύτατα πολιτικής κρίσης.
Μίας κρίσης η οποία θέτει σε αμφιβολία για το ποιο θα είναι το μέλλον μας και γενικότερα το μέλλον της χώρας, γιγαντώνει φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής, απομακρύνει τους νέους και τις νέες από την πολιτική και δημιουργεί φαινόμενα αυτοδικίας. Στερεί, στο μεγαλύτερο ποσοστό την ελπίδα των Ελλήνων για ένα καλύτερο αύριο ευνουχίζει τα οράματα μηδενίζει την προοπτική των παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας και οδηγεί τους νέους ανθρώπους σε μαζική φυγή προς το εξωτερικό, δηλαδή το μεγαλύτερο κεφάλαιο της πατρίδας μας, που είναι τα παιδιά μας κινδυνεύουμε να το χάσουμε.
Η ανυπόμονη δημιουργική αισιοδοξία των νέων μετατράπηκε σε μέγιστη απαισιοδοξία, χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα. Και σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, η μοναδική απάντηση που φαντάζει ως σωσίβιο δεν είναι άλλη από τη συνευθύνη σε μια φόρμουλα πολιτικής συγκατοίκησης -όπως ακριβώς τότε!. Όχι μόνο για την οικονομική διάσωση της χώρας αλλά κυρίως για τη διάσωση της πολιτικής της υπόληψης.
Οι πολιτικοί αρχηγοί με πρώτους τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά οφείλουν να συνεννοηθούν, να αντιληφθούν, να συναισθανθούν, να αναλογιστούν, να θυμηθούν και να συναποφασίσουν.
Να συνεννοηθούν χωρίς να θέτουν ψευδή διλλήματα, χωρίς τελεσίγραφα, χωρίς κρυφές ατζέντες.
Να αντιληφθούν ότι το διακύβευμα δεν είναι η επόμενη πρωθυπουργία, αλλά η ίδια η χώρα που λέγεται Ελλάδα, είναι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, είναι τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας.
Να συναισθανθούν τη μέγιστη θεσμική τους ευθύνη και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Να αναλογιστούν ότι με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους μπορούν να στερήσουν, ή να μη στερήσουν το μέλλον της χώρας και το μέλλον των παιδιών μας.
Να θυμηθούν ότι εφόσον μπόρεσαν να συγκατοικήσουν, να συνεννοηθούν και να μοιραστούν κοινές αγωνίες λίγες δεκαετίες πριν, όταν αμφότεροι βρίσκονταν στο ξεκίνημά τους, μπορούν και σήμερα να συγκατοικήσουν στην εξουσία εφόσον ξεπεράσουν τα εσκαμμένα.
Η απόφαση, του συνόλου των πολιτικών αρχηγών, αυτές τις κρίσιμες ώρες μπορεί να δώσει το δικαίωμα στη νέα γενιά να αρχίσει και πάλι να ελπίζει, να αισιοδοξεί και να ονειρεύεται μια ζωή καλύτερη με περισσότερη ασφάλεια και ηρεμία.
Κώστας Πάσχος, καθηγητής Φυσικής Αγωγής, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ι.Τ.Α. (Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης)
