Μας αξίωσε ο Πανάγαθος Θεός και κάναμε την απόβαση μας στο νησί του Αγίου Σπυρίδωνος. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε προγραμματίσει αυτή την εξόρμηση μας αρκετό καιρό πριν, αλλά κάποια εμπόδια στέκονταν πάντοτε καταλυτικά μπροστά μας και διαρκώς την αναβάλαμε. Ώσπου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου… Νέοι, φοιτητές και επιστήμονες που συμμετέχουν στη δράση του Γραφείου Νεότητας της Μητροπόλεως και κάθε Σάββατο βράδυ συγκεντρώνονται στη φιλόξενη Κατακόμβη του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λαρίσης, όπου πραγματοποιείται η Σύναξη: «Εγώ, εσύ, ο Χριστός και η καθημερινότητα μας…», νωρίς το πρωί, χαράματα σχεδόν, ο καθένας με το δισάκι του στον ώμο σπεύσαμε στο σημείο συνάντησης για να επιβιβαστούμε στα μέσα μεταφοράς! Ήμασταν 155 πρόσωπα, γεμάτοι ενέργεια και ανυπομονησία… μερικούς τους πήρε ο ύπνος και δυστυχώς συνέχισαν να ¨ονειρεύονται την Κέρκυρα¨: όταν ξύπνησαν ήταν ήδη αργά! Μία αγωνία την είχαμε φυσικά, λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν-αλλά απτόητοι αφήσαμε την ελπίδα μας στο Θεό και σε λίγες ώρες είχαμε φθάσει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και από εκεί στο νησί των Φαιάκων…
Και ξαφνικά το σύννεφο έφερε βροχή, αλλά εμείς δεν μείναμε μοναχοί… εκλάβαμε την βροχή ως χαρά και κατευθυνθήκαμε στο ναό των Αγίων Πάντων! Στο ναό όλων των Αγίων μας, επομένως καμία μοναξιά, αντιθέτως γίναμε ένα μαζί Τους! Ο δικός μας π. Θεμιστοκλής μας υποδέχθηκε, μας καλωσόρισε, μας μίλησε, μας άνοιξε την καρδιά του, μας κέρασε και πολλά ακόμη… μαζί μας σε όλο το ευλαβικό προσκύνημα μας…
Σε λίγο φθάσαμε στο Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος. Ρίγη συγκινήσεως ενώπιον του αφθάρτου σκηνώματος. Ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως π. Ιουστίνος μας μίλησε για τον Άγιο και τα θαύματα του και μας προσέφερε ως ευλογία, το άνοιγμα της Ιεράς Λάρνακος και την ευκαιρία να ακουμπήσουμε με τα ανάξια χείλη και χέρια μας τον άγρυπνο φρουρό, όχι μόνο του νησιού, αλλά και ολόκληρης της Ορθοδοξίας μας…
Διασχίζοντας τα όμορφα και γραφικά Καντούνια, στάση στο Μητροπολιτικό Ναό της Παναγίας. Εκεί και το λείψανο της Αγίας Θεοδώρας. Ακόμη μία ευλογία. Οι πατέρες του ναού, ο πρωθιερεύς π. Σπυρίδων και ο έτερος π. Σπυρίδων μας υποδέχθηκαν με όλη τους την αγάπη…
Επόμενος προορισμός η Παναγία των Βλαχερνών και το Κανόνι… κοντά μας ως ξεναγοί, ο φίλος π. Γεώργιος (αυθεντικός Κερκυραίος φιλόμουσος: μας είπε και τα τραγουδάκια του, δεχόμενος και παραγγελιές) και ο σεβαστός κ. Βλαχόπουλος (φιλόλογος και αναγνώστης: ιστορικός συνδυασμός παρελθόντος και παρόντος)… οι πιο ¨σκληροτράχηλοι¨αρχίζουν να κατηφορίζουν… οι εναπομείναντες σκέπτονται την ανηφόρα… και οι μέν και οι δε πάντως τις selfie τους τις έβγαλαν…
Ώρα για φαγητό… και έχουμε μία πείνα… μαζί μας και οι νέοι που κατευθύνει ο π. Θεμιστοκλής. Ενώνουμε όλοι τις φωνές, τις ικανότητες, τα χαρίσματα και ξεκινάει ένα όμορφο γλέντι, που μόνο όσοι ζούνε εντός της Εκκλησίας γνωρίζουν τι σημαίνει…
Επιστροφή στο Λιστόν. Ελεύθερη ώρα. Καφεδάκι. Ψώνια. Αναμνηστικά. Κούμ κουάτ. Περιμένουν βλέπεις οι γονείς…
Αποχαιρετούμε το νησί του Αγίου. Το καράβι σαλπάρει… Οι Κερκυραίοι φίλοι μας στο λιμάνι για να μας κατευοδώσουν… με υπόσχεση ότι σύντομα θα είναι κοντά μας…
Εντός του πλοίου και η ομάδα ποδοσφαίρου του Απόλλωνος Λαρίσης-έπαιζαν στην Κέρκυρα. Κέρδισαν. Αφορμή για να τους συγχαρούμε… βγαίνουν τα όργανα, οι σχετικές γαργάρες και τι τρανός χορός θα γένει… Ξεσηκώνονται όλοι οι επιβάτες και γινόμαστε όλοι μαζί μία μεγάλη παρέα. Μία συντροφιά με αρχηγό μας τον Χριστό!
Και πάλι στα λεωφορεία με προορισμό την αγαπημένη μας πόλη. Την πόλη του Αγίου Αχιλλίου. Την πόλη που έχει ως Ποιμενάρχη της έναν Ιεράρχη που αγαπάει τους νέους και το αποδεικνύει όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις. Σας ευχαριστούμε Σεβασμιώτατε Πατέρα μας…
Το ταξίδι της επιστροφής πιο δύσκολο. Οι αναμνήσεις ζωηρές και ζωντανές. Κάνουμε το Απόδειπνο μας για να είμαστε έτοιμοι. Λίγο μετά τα ξημερώματα φθάνουμε στον δικό μας τον παππού, τον Άγιο Νικόλαο μας. Ακόμη μία εξόρμηση μας φθάνει στο τέλος. Ένα ταξίδι με πολλά οφέλη πνευματικά. Μέσα σε μία εποχή που καθημερινά τραγουδά, υμνεί, ζωγραφίζει και εικονοποιεί τον κάθε λογής έρωτα, εμείς διαλέγουμε τον Θείο Έρωτα, που τον συναντούμε στα πρόσωπα των Αγίων μας και στην κοινωνία των φίλων και αδελφών μας.
Στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε…
Και ξαφνικά το σύννεφο έφερε βροχή, αλλά εμείς δεν μείναμε μοναχοί… εκλάβαμε την βροχή ως χαρά και κατευθυνθήκαμε στο ναό των Αγίων Πάντων! Στο ναό όλων των Αγίων μας, επομένως καμία μοναξιά, αντιθέτως γίναμε ένα μαζί Τους! Ο δικός μας π. Θεμιστοκλής μας υποδέχθηκε, μας καλωσόρισε, μας μίλησε, μας άνοιξε την καρδιά του, μας κέρασε και πολλά ακόμη… μαζί μας σε όλο το ευλαβικό προσκύνημα μας…
Σε λίγο φθάσαμε στο Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος. Ρίγη συγκινήσεως ενώπιον του αφθάρτου σκηνώματος. Ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως π. Ιουστίνος μας μίλησε για τον Άγιο και τα θαύματα του και μας προσέφερε ως ευλογία, το άνοιγμα της Ιεράς Λάρνακος και την ευκαιρία να ακουμπήσουμε με τα ανάξια χείλη και χέρια μας τον άγρυπνο φρουρό, όχι μόνο του νησιού, αλλά και ολόκληρης της Ορθοδοξίας μας…
Διασχίζοντας τα όμορφα και γραφικά Καντούνια, στάση στο Μητροπολιτικό Ναό της Παναγίας. Εκεί και το λείψανο της Αγίας Θεοδώρας. Ακόμη μία ευλογία. Οι πατέρες του ναού, ο πρωθιερεύς π. Σπυρίδων και ο έτερος π. Σπυρίδων μας υποδέχθηκαν με όλη τους την αγάπη…
Επόμενος προορισμός η Παναγία των Βλαχερνών και το Κανόνι… κοντά μας ως ξεναγοί, ο φίλος π. Γεώργιος (αυθεντικός Κερκυραίος φιλόμουσος: μας είπε και τα τραγουδάκια του, δεχόμενος και παραγγελιές) και ο σεβαστός κ. Βλαχόπουλος (φιλόλογος και αναγνώστης: ιστορικός συνδυασμός παρελθόντος και παρόντος)… οι πιο ¨σκληροτράχηλοι¨αρχίζουν να κατηφορίζουν… οι εναπομείναντες σκέπτονται την ανηφόρα… και οι μέν και οι δε πάντως τις selfie τους τις έβγαλαν…
Ώρα για φαγητό… και έχουμε μία πείνα… μαζί μας και οι νέοι που κατευθύνει ο π. Θεμιστοκλής. Ενώνουμε όλοι τις φωνές, τις ικανότητες, τα χαρίσματα και ξεκινάει ένα όμορφο γλέντι, που μόνο όσοι ζούνε εντός της Εκκλησίας γνωρίζουν τι σημαίνει…
Επιστροφή στο Λιστόν. Ελεύθερη ώρα. Καφεδάκι. Ψώνια. Αναμνηστικά. Κούμ κουάτ. Περιμένουν βλέπεις οι γονείς…
Αποχαιρετούμε το νησί του Αγίου. Το καράβι σαλπάρει… Οι Κερκυραίοι φίλοι μας στο λιμάνι για να μας κατευοδώσουν… με υπόσχεση ότι σύντομα θα είναι κοντά μας…
Εντός του πλοίου και η ομάδα ποδοσφαίρου του Απόλλωνος Λαρίσης-έπαιζαν στην Κέρκυρα. Κέρδισαν. Αφορμή για να τους συγχαρούμε… βγαίνουν τα όργανα, οι σχετικές γαργάρες και τι τρανός χορός θα γένει… Ξεσηκώνονται όλοι οι επιβάτες και γινόμαστε όλοι μαζί μία μεγάλη παρέα. Μία συντροφιά με αρχηγό μας τον Χριστό!
Και πάλι στα λεωφορεία με προορισμό την αγαπημένη μας πόλη. Την πόλη του Αγίου Αχιλλίου. Την πόλη που έχει ως Ποιμενάρχη της έναν Ιεράρχη που αγαπάει τους νέους και το αποδεικνύει όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις. Σας ευχαριστούμε Σεβασμιώτατε Πατέρα μας…
Το ταξίδι της επιστροφής πιο δύσκολο. Οι αναμνήσεις ζωηρές και ζωντανές. Κάνουμε το Απόδειπνο μας για να είμαστε έτοιμοι. Λίγο μετά τα ξημερώματα φθάνουμε στον δικό μας τον παππού, τον Άγιο Νικόλαο μας. Ακόμη μία εξόρμηση μας φθάνει στο τέλος. Ένα ταξίδι με πολλά οφέλη πνευματικά. Μέσα σε μία εποχή που καθημερινά τραγουδά, υμνεί, ζωγραφίζει και εικονοποιεί τον κάθε λογής έρωτα, εμείς διαλέγουμε τον Θείο Έρωτα, που τον συναντούμε στα πρόσωπα των Αγίων μας και στην κοινωνία των φίλων και αδελφών μας.
Στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε…
