Την 38η Επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τίμησε χθες το πρωί στην αίθουσα του Περιφερειακού Συμβουλίου σε μία σεμνή τελετή η Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας – Περιφέρειας Θεσσαλίας, τιμώντας ουσιαστικά αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Παρουσία του Περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Κ. Αγοραστού, της Αντιπεριφερειάρχη Λάρισας κ. Ρένας Καραλαριώτου, του Αντιπεριφερειάρχη κ. Ζήση Γρηγορίου, του Γενικού Διευθυντή της Περιφέρειας κ. Κ. Μέγα, των Περιφερειακών Συμβούλων κ. Ευαγγελίας Λιακούλη και κ. Μαρίας Μαμάρα, της Διευθύντριας Περιφερειακής Εκπαίδευσης Θεσσαλίας κ. Κωνσταντίνας Πράντζιου – Κανιούρα, του Προϊσταμένου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Βασ. Σακελλαρίου, Διευθυντών και υπαλλήλων της Περιφέρειας αλλά και πολιτών, πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα : «17 Νοεμβρίου 1973: Από το χθες στο σήμερα», από τη Διευθύντρια του 4ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας κ. Όλγα Μπαλαμπέκου.
Μιλώντας ο κ. Αγοραστός επεσήμανε ότι: «Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγωνιστικότητας, της μαχητικότητας, στη σημερινή εκρηκτική για την οικονομία και τους πολίτες εποχή, είναι ακόμα επίκαιρο. Είναι ίσως πιο επιτακτική από ποτέ, η ανάγκη να αγωνιστούμε για το καλό της πατρίδας μας, να κάνουμε ανατροπές, με συνοχή, με αλληλεγγύη, αισθανόμενοι το καθήκον να λειτουργήσουμε ο ένας για τον άλλο.
Από τη μεριά της η κ. Καραλαριώτου τόνισε: «Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει με μια δύσκολη συγκυρία στην οποία κρίνονται και διακυβεύονται πολλά. Σήμερα, 38 χρόνια από τότε, κοιτάζουμε γύρω μας και βλέπουμε να χάνονται κατακτήσεις σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, βλέπουμε πάρα πολλούς συνανθρώπους μας να δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, βλέπουμε τους νέους να κοιτάζουν το μέλλον τους χωρίς καμία προοπτική. Η επέτειος του Πολυτεχνείου μας θυμίζει πολύ έντονα ότι το σύνθημα του τότε παραμένει, με κάποιον τρόπο, αναγκαίο ζητούμενο σήμερα:
Θέλουμε Ψωμί για όλους,
Θέλουμε Παιδεία που παράγει κοινωνικό πολιτισμό και ενεργούς πολίτες,
Θέλουμε Ελευθερία που δεν περιορίζεται από την δημοσιονομική αναγκαιότητα».
Ολοκληρώνοντας την ομιλία της η αντιπεριφερειάρχης επεσήμανε χαρακτηριστικά: «Από την πλευρά μας , από το μετερίζι της Περιφέρειας Θεσσαλίας, έχουμε χρέος να εργαστούμε για την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη και να συμβάλλουμε στην κοινή προσπάθεια της πατρίδας να ξαναβρεί τη χαμένη της αξιοπρέπεια».
Στον σύντομο χαιρετισμό που απηύθυνε η κ. Πράντζιου ανέσυρε μνήμες που την καθόρισαν από την εποχή εκείνη, όντας και η ίδια φοιτήτρια: «Για μένα όπως και για πολλούς άλλους, το κίνητρο ήταν το πανίσχυροι συναίσθημα του «εμείς» και του «όλοι μαζί», η αυταπάρνηση να βοηθήσουμε τους συμφοιτητές μας από τη βία της εξουσίας, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου που απειλούσε κι εμάς. Ούτε καν η ανησυχία των γονιών μας αναχαίτιζε αυτή μας την ορμή… Ο φόβος είχε νικηθεί από το αίσθημα της ομάδας: ήμαστε όλοι ένα σύνολο φοιτητές που έβλεπε μπροστά του έναν εχθρό και γι΄αυτό δεν φοβόμαστε».
Στην ομιλία της η κ. Μπαλαμπέκου ανέφερε συγκεκριμένα: «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από καθαρά φοιτητικά αιτήματα και εξελίχθηκε απρόοπτα, δραματικά και απρόβλεπτα, κάτω από την επίδραση του πανελλήνιου πόθου για Ελευθερία και Δημοκρατία. Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό ως συλλογική μνήμη επί δεκαετίες, αποτελεί σημείο αναφοράς και σύμβολο αντίστασης, γιατί έφερε αποτελέσματα, γιατί άλλαξε τα δεδομένα, γιατί κίνησε την ιστορία της χώρας. Οράματα νέων ανθρώπων μέσα από τα συνθήματα, «ναι στη Δημοκρατία – όχι στο φασισμό», μετουσίωσαν κοινωνικές και πολιτικές ελπίδες γενεών και γενεών.
Πέρασαν 38 χρόνια από τότε και συνέβησαν πολλά στη σύγχρονη Ελλάδα. Οι τέσσερις δεκαετίες, μετά το Πολυτεχνείο, ήταν δεκαετίες που χτίσαμε τη Δημοκρατία, που αποκτήσαμε και κατακτήσαμε μεγάλα επιτεύγματα σε όλα τα επίπεδα, που άλλαξε η Ελλάδα. Δημιουργήσαμε, όμως, παθογένειες και προβλήματα, που σήμερα έχουν φτάσει πραγματικά στα όριά τους. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός αξιών και αρχών. Χρειαζόμαστε αυτό, που όλοι λέμε τόσο πολύ και κάνουμε τόσο λίγο, το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Το κλειδί του μέλλοντος, το κλειδί για αυτήν τη γενιά δεν μπορεί πάρα να είναι η Παιδεία. Το Πολυτεχνείο και η 17η Νοέμβρη του 1973 ήταν πραγματικά μια εξέγερση – κάθε εποχή χρειάζεται τη δική της εξέγερση. Σήμερα, σε αυτή τη βαθύτατη κρίση που περνάει η χώρα μας, χρειαζόμαστε και πάλι, ίσως, μια δυναμική εξέγερση, μόνο που αυτή δεν έχει πάντοτε τα ίδια χαρακτηριστικά. Κάποτε χρειάστηκε η χώρα να πάρει τα όπλα. Άλλοτε οι νέοι αναγκάστηκαν να παλέψουν με το φασισμό και να καταφέρουν να τον νικήσουν.
Η σημερινή επανάσταση είναι εξέγερση συνειδήσεων και αλλαγή νοοτροπίας, στάσεων και τρόπου ζωής. Η ανάγκη σήμερα είναι, η απογοήτευση και η οργή που υπάρχει, να γίνει δημιουργική ώθηση, κινητήρια δύναμη με στόχο να σώσουμε τη χώρα από την υπανάπτυξη και το πισωγύρισμα, από τις βαθιές ανισότητες και το ατομικό συμφέρον. Δεν αρκεί η μετατροπή του Πολυτεχνείου σε μύθο. Δε θέλουμε το Πολυτεχνείο ως επετειακό ή μουσειακό είδος. Είναι και θέλουμε να είναι πηγή αέναη νέων αγώνων. Είναι και θέλουμε να παραμείνει ζώσα πραγματικότητα. Θέλουμε να παραμείνει φωτεινό ορόσημο. Θέλουμε να εμπνέει νέους κοινωνικούς αγώνες. Και σήμερα χρειάζεται αγώνας – αγώνας ενωτικός – για Ψωμί και Δημοκρατία, για Εθνική Ανάταση και Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια».
