«Το φαινόμενο της μετατροπής της θρησκευτικής πίστης σε πολιτική ιδεολογία διογκώνεται με ορμή στους κόλπους του Ισλάμ, απειλώντας ακόμη και αυτές τις θεμελιώδεις αρχές και ελευθερίες του δυτικού πολιτισμού». Τα παραπάνω υπογραμμίζει σε άρθρο-παρέμβαση στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» ο Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Ο επικεφαλής της ΔΣΟ επισημαίνει «τα άκρως ανησυχητικά συμπτώματα που πρέπει να μας αφυπνίσουν:
Το πρώτο είναι ότι ο ιός του φονταμενταλισμού, οι ισλαμιστικές ιδέες βρίσκουν, δυστυχώς, εύκολα ευήκοα ώτα και μάλιστα μεταξύ των νέων. Υποτίθεται ότι η παγκοσμιοποίηση και η εξάπλωση κοινών πολιτισμικών προτύπων θα εξάλειφε τέτοιες συμπεριφορές.
Το δεύτερο επικίνδυνο σύμπτωμα είναι η απροθυμία των μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί στην Ευρώπη, τόσο παλαιότερα όσο κυρίως πρόσφατα, να διαχωρίσουν την θρησκευτική τους ταυτότητα από τις υποχρεώσεις που οφείλουν να τηρούν ως πολίτες των κρατών που διαμένουν.
Το τρίτο αρνητικό σύμπτωμα είναι η προσπάθεια που γίνεται από χώρες, όπως η Τουρκία, να εργαλειοποιήσουν τη θρησκεία για τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις. Η τουρκική ηγεσία, καταρρίπτοντας τις δυτικές ψευδαισθήσεις ότι η χώρα ήταν πρότυπο φιλελεύθερης ισλαμικής δημοκρατίας, κάτι αντίστοιχο της ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας, ξέθαψε παλαιά ιδεολογήματα από την ιστορία της για να δικαιολογήσει την επιθετικότητά της προς κάθε κατεύθυνση. Εκτός, από τον νέο-οθωμανισμό και τον παντουρκισμό προβάλλει τώρα και τον πανισλαμισμό, με προφανή στόχο να κερδίσει τους σουνίτες, όπου γης».
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος υποστηρίζει ότι «απέναντι σε αυτήν την ιδιαίτερα κρίσιμη πραγματικότητα οφείλουμε να έχουμε ξεκάθαρη στάση. Η πολιτική της παροχής του καρότου και της συνεχούς αναβολής του μαστιγίου έχει αποτύχει. Και όσο αποτυγχάνει τόσο αποθρασύνονται όσοι ποντάρουν στη μετατροπή της θρησκείας σε κεντρική ιδεολογία, και των πιστών σε δικό τους στρατό ή πέμπτη φάλαγγα». Και καταλήγει τονίζοντας ότι «ο αντίπαλος δεν είναι το ίδιο το Ισλάμ. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της θεωρίας του Χάντινγκτον. Γιατί και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι πέφτουν θύματα της καταπίεσης και των διακρίσεων από τους ακραίους. Ο αγώνας κατά του θρησκευτικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας είναι στην ουσία ένας αγώνας για ελευθερία όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων».
