Η αποκάλυψη της χρυσής ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα Σοφίας Μπεκατώρου για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη πριν από 23 χρόνια και για τις συνθήκες που επέτρεψαν στον θύτη όχι μόνο να προβεί σε αυτή την πράξη, αλλά και να συνεχίσει μέχρι και σήμερα τη ζωή του αμέριμνος, έφεραν στην επιφάνεια και στον δημόσιο διάλογο μία βαθιά παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Μία παθογένεια που,αν και όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει, σπάνια γίνεται λόγος για αυτή,με αποτέλεσμα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας όσον αφορά την πρόληψη ή την αντίδραση στο άκουσμα ενός νέου περιστατικού να είναι, δυστυχώς, κατεσταλμένα.
Πρέπει να συμβεί κάτι τόσο φριχτό όσο η σεξουαλική κακοποίηση και άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη για να έρθει στο φως της δημοσιότητας, ενώ εν τω μεταξύ συμβαίνουν καθημερινά αμέτρητα άλλα περιστατικά, που δεν τα μαθαίνει ποτέ κανείς. Γιατί; Γιατί η κουλτούρα μας ακόμα ανέχεται και αποδέχεται δημόσια σχόλια του τύπου «γιατί δεν μίλησε νωρίτερα;»και «μήπως τον προκάλεσε;». Γιατί ένα θύμα σεξουαλικής βίας δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον προσωπικό του Γολγοθά μετά από μία τέτοια τραυματική εμπειρία, αλλά και μία κοινωνία που έχει ασπαστεί πλήρως μία σειρά από τοξικά στερεότυπα, που λίγο-πολύ συνοψίζονται ότι στο ότι για να παρεκτραπεί ένας άντρας τον έχει προκαλέσει μία γυναίκα.
Οφείλουμε ως κοινωνία ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Σοφία Μπεκατώρου, που βρήκε τη δύναμη να δώσει ένα πραγματικά γερό χτύπημα στα θεμέλια αυτής της αρρωστημένης νοοτροπίας. Ήδη, η μία μετά την άλλη και άλλες αθλήτριες ακολουθούν το παράδειγμά της και σπάνε τη σιωπή τους. Ήδη, το ένα μετά το άλλο ιθύνοντα μέλη της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας υποβάλλουν την παραίτησή τους. Χάρη στηΣοφία Μπεκατώρου, φαίνεται ότι γυρίζουμε σελίδα και ότι μπαίνουμε σε μία εποχήμηδενικής ανοχής σε οποιαδήποτε μορφής και κλίμακας σεξουαλική παρενόχληση, μια εποχή με ολοένα και λιγότερα θύματα.
