«Παρά τα 111 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τον ξεσηκωμό των κολίγων, ο εορτασμός της επετείου της εξέγερσης του Κιλελέρ μας υπενθυμίζει ένα ανεξίτηλο στη φθορά του χρόνου μήνυμα: Η ανάπτυξη του τόπου είναι στενά συνδεδεμένη με την αξιοποίηση της αγροτικής γης, της αγροτικής παραγωγής και την ευημερία των ανθρώπων που εργάζονται σκληρά για να την πετύχουν. Τιμώντας τους οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά, όπως εκείνοι, για ένα καλύτερο μέλλον. Με σοβαρές προτάσεις και όχι επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, απλά και μόνο γιατί κάνουν θόρυβο!». Τα παραπάνω τονίζει ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, σε δήλωσή του για την επέτειο του αγροτικού ξεσηκωμού του Κιλελέρ.
Ο Θεσσαλός πολιτικός σημειώνει ότι «κατά καιρούς ακούγονται ισοπεδωτικές φωνές που απαξιώνουν την προσφορά των ανθρώπων της υπαίθρου, μιλώντας για “παχυλές” επιδοτήσεις και αποζημιώσεις, οι οποίες καλό θα ήταν να αποφεύγονται. Το 1910 τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν δεδομένο. Οι κολίγοι ζητούσαν ένα κομμάτι από τη γη που αγόγγυστα καλλιεργούσαν, για λογαριασμό και προς όφελος άλλου. Εξοντωτική δουλειά και καμία ελπίδα για το μέλλον, μόνο εφήμερα όνειρα μήπως κανένα παιδί τους μπορέσει να ξεφύγει και να προκόψει. Μέχρι που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η συνεχής εξαθλίωση έφερε τον ξεσηκωμό. Δεν είχαν εξάλλου τίποτα να χάσουν. Το μόνο που ήθελαν ήταν να μπορούν να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή.
Με την αναδιανομή της τσιφλικιών γρήγορα φάνηκαν οι δυνατότητες και οι προοπτικές για το μέλλον. Ο ολοήμερος αγώνας για την καλλιέργεια της γης μπορούσε να έχει μια καλή σοδειά και κατ’ επέκταση κάθε νοικοκύρης την ευκαιρία να μορφώσει τα παιδιά του, να τα προικίσει, να τα βοηθήσει να στρώσουν μια δουλειά ανάλογα με τα ταλέντα τους. Λειτούργησε η ευγενής άμιλλα, ο ανταγωνισμός που έφερε καινοτομία, πρόοδο και στήριξε δεκάδες άλλα επαγγέλματα.
Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων έγινε φανερή η αναγκαιότητα της κρατικής αρωγής, προκειμένου να αποφευχθούν επισιτιστικές κρίσεις και οικονομικές συνέπειες εξαιτίας ενός και μόνου, άλλα ιδιαίτερα σημαντικού, παράγοντα, που ταλανίζει την αγροτική παραγωγή: των καιρικών συνθηκών. Η αναγκαιότητα αυτή είναι ιδιαίτερα ορατή στις μέρες μας λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσο δύσκολα θα ανέκαμπτε η αγροτική παραγωγή, ακόμα και σήμερα με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουμε, μετά από φαινόμενα τύπου “Ιανού”. Πόσες αγροτικές οικογένειες θα βρισκόταν κυριολεκτικά σε απόγνωση από τους παγετούς που πλέον πλήττουν πολύ συχνά τις παραγωγές οπωροκηπευτικών. Τι πορτοκάλια, μήλα, κεράσια, σταφύλια, λαχανικά, γάλα και κρέας θα τρώγαμε, και σε τι τιμές, αν δεν υπήρχε το προστατευτικό -με τις ατέλειές του- πέπλο του ΕΛΓΑ και αυτές οι “τρισκατάρατες” για μερικούς επιδοτήσεις, ώστε να βοηθήσουν τον μέσο αγρότη και κτηνοτρόφο να ανακάμψει, να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και να ανταπεξέλθει στα οικογενειακά έξοδα, σε χρονιές που η παραγωγή του καταστρέφεται.
Σαφώς υπάρχουν προβλήματα και πολλά είναι εκείνα που πρέπει να διορθωθούν για να δοθεί ώθηση στην φθίνουσα δημογραφικά ελληνική επαρχία. Υπάρχουν θέματα με τις αποζημιώσεις των παραγωγών στις ολοένα και συχνότερες ζημιές που γίνονται και η πολιτεία προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Υπάρχουν ζητήματα με την πορεία των επιδοτήσεων, το ύψος τους και τον τρόπο που αποδίδονται. Υπάρχουν σκόπελοι στις εμπορικές συμφωνίες για εμβληματικά αγροτικά και κτηνοτροφικά μας προϊόντα και οι ανταγωνιστές μας καραδοκούν στη γωνία. Υπάρχουν ζητήματα με το κόστος παραγωγής και την ερημοποίηση του κάμπου εξαιτίας ιδεοληψιών που εμποδίζουν την ήπια εκτροπή του Αχελώου στη Θεσσαλία. Υπάρχει θέμα με την απουσία ισχυρών συνεταιρισμών, εδώ που γεννήθηκε η συνεταιριστική ιδέα. Υπάρχει μείζον ζήτημα με τη γήρανση και τη συρρίκνωση του ενεργού αγροτικού δυναμικού.
Όμως, όπως πρέπει να διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η προσφορά και οι δυνατότητες της αγροτικής παραγωγής -ακόμα και σήμερα, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία- είναι τεράστια. Και αυτό φάνηκε όταν οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας δημιούργησαν έναν ιδιότυπο εθνικισμό των τροφίμων.
Η εξέγερση του Κιλελέρ έδειξε τη δύναμη που πηγάζει από την ανέχεια, αλλά και τη συμβολή της αγροτικής παραγωγής στην ανάπτυξη του τόπου. Αυτά δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε και τιμώντας τη μνήμη όσων έπεσαν τότε για να έχουμε την πολυτέλεια των επιλογών σήμερα, οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά, όπως εκείνοι, για ένα καλύτερο μέλλον. Με σοβαρές προτάσεις και όχι επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, απλά και μόνο γιατί κάνουν θόρυβο!».
