Στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου και τις σχέσεις γονέων και τέκνων, ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της συγκλονιστικής ομιλίας του είπε ότι «δεν μπορεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος γονέας να είναι ευτυχισμένοι, αν το παιδί είναι δυστυχισμένο». Ο Αλέξης Τσίπρας είναι, όπως κι εγώ, γονιός. Αυτή του η φράση με συγκίνησε βαθιά, γιατί μεγαλώνοντας τα παιδιά μου διαπίστωνα καθημερινά ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη εάν τα παιδιά μου δεν ήταν ευτυχισμένα, κάτι που φυσικά εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Αυτό είναι μία νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης.
Το νομοσχέδιο για το Οικογενειακό Δίκαιο της κυβέρνησης έρχεται να απειλήσει αυτή τη νομοτέλεια. Το Οικογενειακό Δίκαιο που ισχύει έως και σήμερα και που διαμορφώθηκε το 1983, παρόλο που για τα τότε ευρωπαϊκά δεδομένα ήταν πολύ πρωτοποριακό και σαφώς παιδοκεντρικό, σίγουρα χρειάζεται μία αναθεώρηση. Αναθεώρηση, όμως, για να εκσυγχρονιστεί και όχι για να μας γυρίσει πίσω δεκαετίες. Αναθεώρηση που θα βασίζεται στη γνωμάτευση ειδικών νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, επιστημονικών φορέων, νομικών, ερευνητών, κοινωνικών φορέων, καθώς και της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, δηλαδή όλων αυτών που ο υπουργός Δικαιοσύνης γράφει στα παλιά του τα υποδήματα.
Γιατί; Μα σε αυτό απάντησε με τον πιο ευθύ και ξεκάθαρο τρόπο η βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ και πρώην υπουργός Παιδείας, κ. Μαριέττα Γιαννάκου, κατά την ομιλία της στη Βουλή, διαφοροποιούμενη από τη γραμμή της παράταξής της και αναφερόμενη στους υποστηρικτές του νομοσχεδίου, λέγοντας: «Είδαμε απίθανες οργανώσεις, γονείς, «ενεργούς μπαμπάδες», τρομερές διαφημίσεις υπέρ του νομοσχεδίου, που σημαίνει χρήμα πολύ και μια πανομοιότυπη επιστολή η οποία αποστέλλεται σε εμάς με email με διάφορα ονόματα, χωρίς πραγματικά στοιχεία, δηλαδή ψευδή. Τόσο πολύ αγαπούν τα παιδιά τους αυτοί, ώστε δεν μπορούν να συντάξουν μια επιστολή να μας στείλουν για το συγκεκριμένο θέμα; Ή μήπως είναι ένα γραφείο το οποίο διαθέτει και το χρήμα και στέλνει όλα αυτά με ψευδή ονοματολογία;»
Αναφερόμενος δε σε αυτό το σημείο της ομιλίας της κ. Γιαννάκου ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Κι εγώ έρχομαι εδώ να ρωτήσω, με ειλικρίνεια και με ευθύτητα, όλους εσάς, κύριε Υπουργέ, κύριοι της Κυβέρνησης, κύριοι της συμπολίτευσης, που φέρνετε αυτό το νομοσχέδιο, ποιοι είναι αυτοί που διαθέτουν το χρήμα και επιβάλλουν νομοθετήματα στην Κυβέρνηση και στον κ. Μητσοτάκη σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα; Ποιοι είναι αυτοί και πώς είναι δυνατόν οι έχοντες το χρήμα και τη δύναμη να επιβάλλουν νομοθετήματα σε τόσο κρίσιμα και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα;»
Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί το νομοσχέδιο μεταχειρίζεται το παιδί σαν να είναι οικόπεδο προς διανομή μεταξύ των γονέων; Γιατί ο νομοθέτης αγνοεί ότι οι γυναίκες δεν είναι ακόμα μισθολογικά και εργασιακά στη θέση που θα τους επέτρεπε να συμβάλλουν εξίσου σε πολλές ανάγκες του παιδιού; Συμφωνούμε, ισότιμαθα πρέπει να ασκείται η γονική μέριμνα, αλλά όχι εξίσου.Γιατί, εισάγοντας αυτόν τον όρο, εισάγεταιη υποχρεωτική ίση χρονική κατανομή της γονικής μέριμνας. Με αυτόν τον τρόπο, επιβάλλεται η εναλλασσόμενη κατοικία, η οποία όμως θα δημιουργήσει ίσως στο παιδί ψυχολογικά προβλήματα, αφού θα αντιμετωπίζεται σαν να είναι μια βαλίτσα που μεταφέρεται από βδομάδα σε βδομάδα από τον ένα γονιό στον άλλον, σε μια αέναη και καταστροφική για τη διαμόρφωση του παιδιού μετακίνηση, σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία. Και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό. Παραγκωνίζονται όσα προβλέπονται στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την προστασία του τέκνου και της μητέρας από τον κακοποιητή γονέα.
Και τι θα συμβεί με ένα σωρό πρακτικά ζητήματα, όπως συμβαίνει όταν γονείς μένουν μακριά ο ένας από τον άλλο ή όταν αναγκάζονται να μετακινούνται σε άλλες περιοχές για να εργαστούν; Το τοπίο θα είναι εφιαλτικό, αφού στη σύγκρουση που θα διαμορφώνεται θα επικρατεί μόνο ο ισχυρός οικονομικά και κοινωνικά γονέας. Έτσι θα ανακυκλώνεται ένας πόλεμος με θύμα, όμως, πάντα το παιδί.
