«Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που σήμανε το τέλος της τρισχιλιετούς πολιτισμικής παρουσίας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, συνιστά ένα μελανό σύμβολο βαρβαρότητας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όλα τα κράτη, και πρωτίστως αυτό το οποίο φέρει την ευθύνη για τις αποτρόπαιες εκείνες πράξεις, οφείλουν να δουν στην αναγνώριση του γεγονότος μια πράξη κάθαρσης και, ταυτόχρονα, μια δικλείδα ασφαλείας για την μη επανάληψή του. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, τόσο θα αποθρασύνονται οι αδιόρθωτοι οπαδοί του δόγματος της υπερίσχυσης της βίας έναντι του διεθνούς δικαίου και της αλήθειας». Τα παραπάνω τόνισε ο Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, με αφορμή την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ο μικρασιατικής καταγωγής βουλευτής επισημαίνει ότι «σήμερα, που συμπληρώνονται 99 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή, δεν μένει καμία αμφιβολία πως η εξόντωση των χριστιανών της Μικράς Ασίας -Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου, Αρμενίων και Ασσυρίων- ήταν εφαρμογή ενός καλά προμελετημένου σχεδίου, που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τα χρόνια της μικρασιατικής εκστρατείας. Πρόσφατα το απέδειξε και η εξαιρετική επιστημονική μελέτη των Morris Benny και Zeevi Dror με τον εύγλωττο τίτλο “Η τριακονταετής γενοκτονία: Ο αφανισμός των χριστιανικών μειονοτήτων της Τουρκίας, 1894-1924”. Ο στόχος, αρχικώς, των Οθωμανών, στη συνέχεια των Νεότουρκων και τέλος των Κεμαλικών ήταν ένας: η εξόντωση και η εκδίωξη κάθε χριστιανικού στοιχείου με σκοπό τη δημιουργία ενός ομοιογενούς κράτους. Ένα σχέδιο, που δυστυχώς, είχε και την ευρωπαϊκή, και συγκεκριμένα γερμανική, στήριξη».
Εκστρατεία για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος υπογραμμίζει ότι «η, επί δεκαετίες, απροθυμία ή διστακτικότητα των κυβερνήσεων να αναγνωρίσουν τα γεγονότα αυτά ως Γενοκτονία, έχει ως αποτέλεσμα η σύγχρονη Τουρκία, όχι μόνο να μην δείχνει μεταμελημένη για τα ιστορικά εγκλήματα του παρελθόντος, αλλά να επιδιώκει να τα δικαιώσει, προωθώντας τα νεοοθωμανικά της οράματα, και μάλιστα με μεθόδους βίας και απειλών.
Ως εκ τούτου, η εκστρατεία για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Μικράς Ασίας πρέπει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ακόμη αποφασιστικότητα, όχι μόνο προς τιμή όσων έχασαν τη ζωή τους στις σφαγές της Σμύρνης και άλλων μικρασιατικών περιοχών. Κυρίως, καλούμαστε να μην επιτρέψουμε στη σημερινή Τουρκία να εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του διεθνούς ταραξία, χωρίς να έχει τις συνέπειες των πράξεών της. Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το 1922, η ανθρωπότητα δεν θα κάνει τις επιλογές της με τα ίδια με τότε ιδιοτελή συμφέροντα, εις βάρος των αρχών της αλήθειας και της δικαιοσύνης».
