Στην Ελληνίδα αγρότισσα, την αφανή υπερ-ηρωίδα, που εδώ και αιώνες μοχθεί ταπεινά και ακάματα,δουλεύοντας τη γη με τα ροζιασμένα και τρυφερά της χέρια, ενώ «φέρνει βόλτα» και το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών της, που δεν γνωρίζει τι πάει να πει ρεπό και αργία, στη γιαγιά και την προγιαγιά μας, που διέκοψε για λίγο τη δουλειά στο χωράφι για να γεννήσει και μετά συνέχισε να δουλεύει, σε αυτή τη γυναίκα χρωστάμε πολλά παραπάνω από ένα απλό ευχαριστώ.
Τη φετινή Διεθνή Ημέρα της Αγρότισσας, ας μην της πούμε μόνο ευχαριστώ, αλλά και συγνώμη, γιατί για την αναγνώριση της ανυπολόγιστης προσφοράς της δεν αρκούν μόνο τα λόγια, αλλά χρειάζονται και έργα. Συγνώμη, λοιπόν, που δουλεύεις ακόμα χειμώνα-καλοκαίρι μέχρι τα γεράματα και που η τόσο αργοπορημένη σύνταξή σου είναι μικρότερη από του άντρα σου, που υφίστασαι ακόμα διακρίσεις στη συμμετοχή σου σε φορείς λήψης αποφάσεων και στην πρόσβαση σε πόρους, συγνώμη για τις συνθήκες ζωής και εργασίας σου, για τις οποίες δεν υπάρχει καμία ειδική μέριμνα, συγνώμη που ένα τόσο μεγάλο μέρος της εργασίας σου παραμένει αόρατο και απλήρωτο.
Προσωπικά,έχοντας ως ηθοποιός ερμηνεύσει πολλές από τις απλές γυναίκες της γης και του μόχθου, έχω βιώσει μέσα από την τέχνη μου την αγνότητα, την αγάπη και τη βαθιά αίσθηση καθήκοντοςπου διέπει την ψυχή τους και υποκλίνομαιταπεινά σε αυτή.
