Η χειμερινή μεταγραφική περίοδος φαίνεται πως εισήλθε και στους κόλπους του περιφερειακού συμβουλίου. Αυτό αποτυπώνεται από τη «σύμπραξη» – προσχώρηση του κ. Ακρίβου και της παράταξης του «Θεσσαλία Πράσινη Περιφέρεια», στην παράταξη της ΝΔ και του περιφερειάρχη κ. Αγοραστού.
Αν και η εν λόγω διαδικασία δεν προβλέπεται καν από τον κανονισμό λειτουργίας του περιφερειακού συμβουλίου, η τέλεση της περισσότερο μοιάζει ως ένα «προαναγγελθέντα γάμο». Μια ματιά στα πρακτικά του περιφερειακού συμβουλίου, θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο. Από το 2019 μέχρι σήμερα, θα δυσκολευτεί κάποιος να βρει διαφορετική ψήφο μεταξύ των παρατάξεων του κ. Ακρίβου και του κ. Αγοραστού. Η ξαφνική εμφάνιση της παράταξης «Θεσσαλία Πράσινη Περιφέρεια» λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 2019 και χωρίς καμία προηγούμενη εμπλοκή των ανθρώπων της σε κάποιο από τα μεγάλων διαστάσεων περιβαλλοντικά κινήματα που διεξάγονται χρόνια στην περιοχή, από τότε ακόμα θύμιζε κάποιου είδους «αστικό λαγό». Ο χρόνος ήρθε να το επιβεβαιώσει.
Πρωτόγνωρο φαινόμενο; Όχι. Από το 2010 και τις πρώτες περιφερειακές εκλογές όλες οι παρατάξεις που εκλέχτηκαν με αμιγώς «οικολογικό» μανδύα σύναπταν κάποιες μάλλον δύσκολα εξηγήσιμες σχέσεις με την περιφερειακή αρχή. Είναι τυχαίο το γεγονός πως οι 2 από τους 3 επικεφαλής των εν λόγω παρατάξεων (ο τρίτος απλά μπήκε χωρίς δισταγμό και στην παράταξη του κ. Αγοραστού…) διατέλεσαν μέλη του προεδρείου του περιφερειακού συμβουλίου (μέρος της περιόδου 2010-2014 Κουρέτας , και της 2014-2019 Πουτσιάκας), όντας μέλη της ελάσσονος μειοψηφίας;
Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε απλοποιημένες εξισώσεις, ούτε ταυτίζουμε πρόσωπα και πράγματα. Ένα όμως είναι αναμφισβήτητο. Πως σε μια περίοδο που η γιγάντωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων ταρακούνησε όλη την κοινωνία, κάποιοι, αποκόβοντας τα από τις κυρίαρχες επιλογές και κατευθύνσεις της αστικής πολιτικής, επιχείρησαν να διοχετεύσουν την οργή της κοινωνικής πλειοψηφίας σε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, για το σύστημα μονοπάτια. Είναι μια πλευρά που συναντάμε ακόμα και στους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, ως εκδήλωση προτάσεων ενσωμάτωσης, διαπραγμάτευσης και παραγοντίστικής διευθέτησης. Η έκφραση αυτή στην επίσημη πολιτική σκηνή φτάνει μέχρι και στη χάλκευση της λαϊκής βούλησης, μιας και οι 7.500 χιλιάδες περίπου πολίτες που έστειλαν τον κ. Ακρίβο στο περιφερειακό συμβούλιο, υποθέτουμε πως δεν ήθελαν να γίνουν με το ζόρι υποστηρικτές του κ. Αγοραστού.
Οι εν λόγω συγκολλήσεις έχουν όμως υλική και πολιτική βάση. Η «οικολογία των θεσμών», είναι ένα πεδίο στο οποίο έριξε χρήμα και χρόνο η αστική πολιτική όλα τα τελευταία χρόνια. Στόματα θράφηκαν από «περιβαλλοντικά προγράμματα» τη στιγμή που παντού γύρο μας γίνονται περιβαλλοντικά εγκλήματα με τη σφραγίδα και την υπογραφή όλων εκείνων που χρηματοδοτούν και προωθούν της «φιλικές προς το περιβάλλον λύσεις». Τους μεγάλους επιχειρηματικούς κολοσσούς, την ΕΕ (και το ΕΣΠΑ), τις περιφέρειες, τους δήμους και της κυβερνήσεις του κεντρικού κράτους. Πως προώθησαν την καύση σκουπιδιών; Τις ΑΠΕ; Την ελιτοποίηση της διατροφής με τα πανάκριβα βιολογικά προϊόντα; Όλα τα παραπάνω πέρα από το μεγάλο φαγοπότι, δημιούργησαν την αντίληψη πως μπορούμε να έχουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον χωρίς ρήξη με τις βασικές επιλογές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, με διαπραγματεύσεις και φκιασιδώματα. Πολλοί από αυτούς «λούφαξαν» όταν το κράτος και η εργοδοσία αιματοκυλούσε το Βόλο στις 13 Ιούνη του 2020, γιατί απαγορευόταν να αμφισβητήσει η πόλη τα συμφέροντα της Lafarge. «Λούφαξαν» όταν το κράτος έστησε δίκες στο Βόλο, στην Καρδίτσα κα για να δικάσει τη μαχόμενη κοινωνία που διεκδικούσε γη και ελευθερία για όλους κόντρα στην καταπατητική πολιτική των «επενδυτών». Αλλά συνέχισαν να είναι «οικολόγοι» στο πλευρό τον δήμιων…
Δε θα μας ξαφνιάσει καθόλου αν στη συνέχεια ο κ. Αγοραστός αποκτήσει και άλλους φανερούς θιασώτες εντός του περιφερειακού συμβουλίου στην πορεία των πραγμάτων (εξάλλου έχει ήδη αρκετούς «κρυφούς» αλλά ενεργούς…). Αυτό που έχει σημασία είναι πως έχουμε έναν ανοιχτό πόλεμο με μια σειρά καταπατητικά συμφέροντα στην περιοχή της Θεσσαλίας, από τα Άγραφα, μέχρι τον Όλυμπο και από το Βόλο μέχρι τον Αχελώο, που για να βγούμε νικητές πρέπει να σπάσουμε τα πλαίσια της ομαλότητας. Η έννοια της οικολογίας είναι πιο συνδεδεμένη από ποτέ με μια αντικαπιταλιστική προσέγγισή που θα ορίζει πως η ομαλή συμβίωση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν ηττηθούν τα καταστροφικά σχέδια της καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Αυτή είναι η μοναδική αγωνιστική αφετηρία που μπορεί σήμερα να προκαλέσει προβλήματα στην υλοποίηση των καταστροφικών τους σχεδιασμών, με ορίζοντα ακύρωσης και προοπτική οικοδόμησης μιας νέας σχέσης αρμονικής συνύπαρξής ανθρώπου και περιβάλλοντος, σε μια κοινωνία που θα παράγει σύμφωνα με τις ανάγκες μας και όχι στη βάση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Όσο για τους «οικολόγους των θεσμών» χαιρετίσματα στην εξουσία….!!!
