Η Λαική Συσπείρωση, είναι αντίθετη διαχρονικά στην ασκούμενη πολιτική των κυβερνήσεων Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και στον κλάδο του Τουρισμού, γιατί η γιγάντωση του και η αναγωγή του ως «βαριά βιομηχανία» της χώρας που στηρίχθηκε στον αλλοδαπό και ακριβό τουρισμό, ωφέλησε βασικά το μεγάλο κεφάλαιο, που αποκομίζει τεράστια κέρδη (πάνω από 120 δις, την τελευταία 8ετία), μέσα από την υπερεκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Αυτό το μοντέλο του τουρισμού, στηρίζουν και οι περιφέρειες, με τις πολιτικές τους και με τις δράσεις τουριστικής προβολής, τις συμμετοχές σε εκθέσεις στο εξωτερικό, με την διοχέτευση προγραμμάτων οικονομικής στήριξης σε μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού, με την δημιουργία καταδυτικών πάρκων, λιμενικών εγκαταστάσεων, οδικού δικτύου, άλλων υποδομών, με την έγκριση ΜΠΕ και την εκχώρηση εκτάσεων για τουριστικές επενδύσεις, με ωφελημένους λίγους.
Παράλληλα, χρόνο με το χρόνο, αυξάνεται το τμήμα του πληθυσμού της χώρας μας που δεν μπορεί να κάνει διακοπές, γιατί το εισόδημά του μειώνεται δραστικά, λόγω της μείωσης μισθών και συντάξεων, της τεράστιας ακρίβειας και το κόστος των διακοπών είναι ακριβό, συν το γεγονός ότι σε όλο και περισσότερους εργαζόμενους δεν τους δίνεται η άδεια από αρκετούς εργοδότες ή τους δίνεται όποτε βολεύει την επιχείρηση και σε αρκετούς χωρίς το επίδομα αδείας. Το πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού, που χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους εργαζόμενους, μετά την κατάργηση του ΟΕΕ, μειώθηκε θεαματικά.
Η πανδημία, έδειξε ότι αυτό το μοντέλο του τουρισμού που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, μπορεί να καταρρεύσει σε ελάχιστο χρόνο, όπως και λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων, σαν κι αυτόν στην Ουκρανία, που εκφράζει τους άγριους ανταγωνισμούς για τους ενεργειακούς πόρους, τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής, ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ε.Ε, ΝΑΤΟ και Ρωσία, στους οποίους είναι μπλεγμένη γερά και η ελληνική κυβέρνηση ή ενός φυσικού φαινομένου και φυσικά από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, της οποίας τα προεόρτια στον κλάδο, εκδηλώθηκαν πολύ πριν την πανδημία, με την χρεωκοπία της ΤΟΜΑΣ ΚΟΥΚ.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει ότι από την πανδημία, πλήττονται όλοι το ίδιο (εργαζόμενοι, μικροί και μεγάλοι του κλάδου), αποσκοπεί στην αποδοχή από τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, της πολιτικής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου.
Όλοι είδαμε ότι η Ε.Ε, η κυβέρνηση της Ν.Δ, με την στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, όπως και οι κυβερνήσεις άλλων καπιταλιστικών χωρών, που πρόβαλλαν την ατομική ευθύνη για την αντιμετώπιση της πανδημίας, για να κρύψουν την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση και έλλειψη εξοπλισμού του δημόσιου συστήματος υγείας, όταν πίεσαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι του τουρισμού και των μεταφορών, μειώθηκαν έως καταργήθηκαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, αφού τα κέρδη τους είναι πάνω και απο την ανθρώπινη ζωή.
Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του Τουριστικού-Επισιτιστικού «θαύματος», όπως και πριν, αλλά και κατά την πανδημία περισσότερο, καταδικάζονται στην εξαθλίωση των 400-500 ευρώ και στην εκ’ περιτροπής εργασία, όσοι δεν απολύθηκαν.
Η Λαική Συσπείρωση, θεωρεί ότι τα ζητήματα της προστασίας της υγείας των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, γενικότερα του πληθυσμού, πρέπει να διεκδικηθούν κατά προτεραιότητα, παράλληλα με την λήψη ουσιαστικών μέτρων στήριξης του εισοδήματός των εργαζομένων, όπως και των μικρών επαγγελματιών.
Ξεχωριστή μέριμνα πρέπει να υπάρξει για το δικαίωμα της εργατικής-λαϊκής οικογένειας για διακοπές και αναψυχή για όλους τους εργαζόμενους, με την εξασφάλιση της μηνιάτικης άδειας και του 14ου μισθού. Τετραπλασιασμός των δικαιούχων προγράμματος κοινωνικού τουρισμού, με ουσιαστική μείωση της συμμετοχής του κατόχου σε καταλύματα και μέσα συγκοινωνίας. Δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους. Δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία, φυσικούς και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας. Να δημιουργηθούν δημόσιες και δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι. Να δημιουργηθούν δωρεάν χώροι αναψυχής (κάμπινγκ) για όλους τους νέους, για τα νέα ζευγάρια, για τους άνεργους.
- Η σύγχρονη κοινωνική ανάγκη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων για τις διακοπές, τον τουρισμό και την ψυχαγωγία, όπως προανέφερα περιορίζεται από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις του συστήματος, που άμεσα περιορίζουν την αγοραστική τους δύναμη, καθώς στον καπιταλισμό είναι σχεδόν πλήρως εμπορευματοποιημένη η δυνατότητα ικανοποίησης αυτής της ανάγκης.
Η εμπορευματοποίηση αυτής της κοινωνικής ανάγκης, έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στη μη ικανοποίησή της, αλλά και στους εργαζόμενους του κλάδου, στην αξιοποίηση της χρήσης γης από την καπιταλιστική επιχείρηση που μετατρέπει σε εμπόρευμα ακόμη και φυσικές αξίες χρήσης όπως, ο ήλιος, η θάλασσα, το περιβάλλον, τον πολιτισμό.
Εμείς αντιμετωπίζουμε τόσο την τουριστική κοινωνική εργασία, όσο και τους όρους κατανομής του προϊόντος της, σαν μέρος της συνολικής αντίληψής μας για τη δυνατότητα και αναγκαιότητα οι σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής να εναρμονιστούν με τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας, να γίνουν κοινωνική περιουσία.
Ως απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί η τουριστική δραστηριότητα να σχεδιαστεί και να αναπτυχθεί προς όφελος του λαού, σε αναλογία προς τη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, τις ενεργειακές, υδροδοτικές, αποχετευτικές και μεταφορικές υποδομές των πόλεων και της υπαίθρου, σε ισορροπία με τη φύση.
Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η ικανοποίηση του καθολικού δικαιώματος στον Τουρισμό, στην ανάπαυση, στις διακοπές και την αναψυχή, χωρίς να είναι εμπόρευμα.
