Μέσα στη μαυρίλα της ψυχής μας τούτων των ημερών, ήρθε σαν μια μικρή παρηγοριά, σαν μια μικρή ηλιαχτίδα η εικόνα των χιλιάδων νέων απ’όλη την Ελλάδα, αλλά και από την πόλη μας, τη Λάρισα, να διαδηλώνουν για την τραγωδία στα Τέμπη. Διαδηλώνουν και ρωτούν: Πώς και γιατί; Ποιος και γιατί;
Ποιος άφησε κρεμασμένες εκατοντάδες ζωές από το χέρι ενός σταθμάρχη, που διορίστηκε μάλιστα λίγες μέρες πριν;
Ποιος άφησε τρένα να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες χωρίς κανένα από τα σύγχρονα μέτρα που προστατεύουν τη ζωή των επιβατών;
Ποια συστήματα τηλεματικής και ασφάλειας των σιδηροδρόμων θα εγκαινίαζε ο πρωθυπουργός την επομένη της τραγωδίας;
Πού ήταν αυτά τα προεκλογικά συστήματα τη στιγμή της μοιραίας σύγκρουσης;
Πόση απάτη να χωρέσει πια ο νους του ανθρώπου;
‘’Ζούμε από τύχη’’, είναι η φράση που ακούγεται όλο και πιο έντονα στις παρέες των νέων, στα σχολεία, στα socialmedia. ‘’Φύγετε από τη χώρα, να ζήσετε εσείς. Το δικό μου παιδί δεν πρόλαβε”, ακούγεται να λέει σε παρέα παιδιών στη Λάρισα, κατά τη διάρκεια μιας σιωπηλής διαμαρτυρίας, μια μάνα που έχασε το γιο της. Λόγια που κόβουν σαν γυαλί, όμως φανερώνουν ότι δεν πάει άλλο. Για μια γενιά που δεν έχει δει τίποτα παραπάνω από ματαίωση, απογοήτευση, μόνο σκοτάδι στον ορίζοντα. Μια γενιά που διαρκώς συμπιέζεται βίαια, που βράζει με το καπάκι σφραγισμένο.
Η άθλια επιχείρηση επικοινωνιακής διαχείρισης για τη διάσωση του προφίλ του πρωθυπουργού και της συγκάλυψης των ουσιαστικών και πραγματικών ευθυνών προσβάλλει τους νεκρούς, μετατρέπει την απογοήτευση και τη θλίψη σε οργή. Οι χονδροειδέστατες απόπειρες συμψηφισμών, η σκύλευση νεκρών από φυσικές καταστροφές, οι διαχρονικές δικαιολογίες προκαλούν το κοινό αίσθημα. Η αλήθεια όμως δε μπορεί να κρυφτεί. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος, ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα. Οι προειδοποιήσεις ήταν διαρκείς σε όλα τα επίπεδα. Δεν εισακούστηκαν όμως. Χαρακτηρίστηκαν υπερβολές, λαϊκισμοί και συντεχνιασμοί. Οι ευθύνες υπάρχουν, είναι συγκεκριμένες και θα αποδοθούν. Η απόπειρα ελέγχου του πολιτικού κόστους, το μόνο που κάνει είναι να βαραίνει τη θέση τους. Η αλήθεια θα λάμψει. Για τα παιδιά που δεν επέστρεψαν σπίτι. Για τους γονείς που δεν κοιμήθηκαν, περιμένοντας ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ.
Τώρα, το επιτελείο του Μητσοτάκη, αυτοί οι ’’άριστοι’’ συμβουλάτορές του, ψάχνει τρόπους για την διαχείριση της κρίσης. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι αισχρός κυνισμός. Οι νεκροί δεν είναι διαχειρίσιμοι, κύριε Μητσοτάκη. Οι νεκροί στοιχειώνουν και ζητούν απάντηση για τον άδικο χαμό τους.
