Κι από εδώ απαιτούμε για άλλη μια φορά από τον Δήμο Λαρισαίων, την Διοίκηση της ΔΕΥΑΛ, την κυβέρνηση να ανακληθεί εδώ και τώρα η απαράδεκτη, κατάπτυστη απόλυση του συναδέλφου ΑΜΕΑ. Δεν μας ενδιαφέρει ποια νομικά τερτίπια μπορεί να επικαλεστούν. Άλλωστε με ευκολία βρίσκουν τέτοια για να αναιρέσουν στην πράξη την όποια δυνατότητα. Γι΄αυτό δεν έχει εφαρμοστεί ο νόμος(2643/1998) που έχει ψηφιστεί και στην πράξη δεν ισχύει. Όχι μόνο για τον ιδιωτικό αλλά και τον δημόσιο τομέα. Τον έχουν κάνει γαργάρα χρόνια τώρα. Ο οποίος προβλέπει προσλήψεις ΑΜΕΑ και συγγενών τους στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα(ποσοστό 8% επί των προσλαμβανομένων). Γι΄αυτό στην ίδια προκήρυξη που υποτίθεται πως προσλαμβάνουν ΑΜΕΑ έχουν «αστερίσκους» για να πετάνε έξω συναδέλφους εργαζόμενους που βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία. Η κοροϊδία, ο εμπαιγμός δεν έχει τέλος!
Τα δικαιώματα και των εργαζόμενων ΑΜΕΑ μέσα σε ένα καθεστώς εργασιακής ζούγκλας συνθλίβονται. Η μεγαλοεργοδοσία αναζητά σύγχρονους σκλάβους , υπαλλήλους που να είναι πλήρως εκμεταλλεύσιμοι, να μπορούν να δουλεύουν όποτε κι όσο θέλουν κι ένα ΑΜΕΑ δεν «ταιριάζει» σε αυτό το σύγχρονο, αποκρουστικό «προφίλ» του εργαζόμενου του μέλλοντος που φτιάχνουν.
Είναι αποκαλυπτικά τα στοιχεία έρευνας που αποτυπώνει πως είναι εκτός ενεργού εργατικού δυναμικού η πλειοψηφία των ΑΜΕΑ που είναι ικανά προς εργασία. Η ανεργία σε αυτή την ομάδα των συνανθρώπων μας κοντεύει το 90%. Είναι χαρακτηριστικό πως στην ηλιακή ομάδα 18-44 μόνο το 12,5% εργάζεται και αντίστοιχα για την ομάδα 20-64 ετών μόνο το 23,7%. Με τραγική συνέπεια 1 στους 2 άτομα με σοβαρή αναπηρία ηλικίας 16-64 ετών να βρίσκεται στο φάσμα της φτώχειας.
Είναι επίσης αποδεικτικό της «ειδικής μεταχείρισης» που τυγχάνουν στους χώρους δουλειάς , το πως αντιμετωπίζονται εργαζόμενοι στην παραμικρή υποψία πως μπορεί σε κάποια φάση τις ζωής τους να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα υγείας προσωρινό ή μόνιμο όπου μεθοδεύεται αμέσως η απαλλαγή του εργοδότη από τον συγκεκριμένο εργαζόμενο. Ακόμη και περιπτώσεις όπου αυτό το πρόβλημα είναι απόρροια των συνθηκών εργασίας , με την έλλειψη μέτρων ασφάλειας ή μετά από ένα εργατικό ατύχημα. Το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο είναι χαρακτηριστικό πως κάθε τρεις ημέρες ένα εργατικό δυστύχημα, ένας εργάτης χάνει την ζωή του λόγω έλλειψης τέτοιων μέτρων. Σε αυτές τις συνθήκες συνάδελφοι φοβούνται να μιλήσουν για την πραγματική κατάσταση της υγείας τους κάτω από την απειλή της απόλυσης, με ότι κινδύνους αυτό σημαίνει για την ζωή τους.
Η συμπεριφορά του κράτους απέναντι στα ΑΜΕΑ σε όλα τα επίπεδα είναι απαράδεκτη, απάνθρωπη, εγκληματική . Αυτή η στάση δεν κρύβεται πίσω από ρετουσαρισμένες, εξωραϊσμένες έννοιες όπως η «συμπερίληψη» κι άλλες «μεταξωτές κορδέλες» ! Γι΄αυτό το περιστατικό για το οποίο σήμερα διαμαρτυρηθήκαμε δεν είναι μεμονωμένο. Είναι ακόμη μία ένδειξη της πολιτικής που ακολουθείται απέναντι σε όλα τα ΑΜΕΑ και τις οικογένειές τους. Που αντιμετωπίζει τον ανάπηρο ως κόστος, στην υγεία, στην ειδική αγωγή, στην αποκατάσταση, ως ένα βαρίδι που πρέπει να ελαφρυνθεί αλλά και ως ευκαιρία για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης σε όλους αυτούς τομείς.
Οι οικογένειες των ΑΜΕΑ αντιμετωπίζουν διαρκώς έναν «Γολγοθά». Έχουν να αντιμετωπίσουν όλες τις καθημερινές δυσκολίες που έχουν και οι υπόλοιπες λαϊκές οικογένειες . Την ακρίβεια που ροκανίζει το εισόδημά τους, την εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών αγαθών , την συνολική έλλειψη προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ειδικά σε μια περιοχή που ο λαός της έχει ακόμη τις πληγές του ανοιχτές από τις περσινές πλημμύρες του Daniel. Ένα χρόνο μετά όχι μόνο αποκατάσταση δεν βιώνουν αλλά πλήρη εγκατάλειψη.
Γι΄αυτό με «ατομική ευθύνη» είναι αναγκασμένοι να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους για να λύσουν όλες τις πλευρές που σχετίζονται με τα ιδιαίτερα προβλήματά τους. Που το κράτος διαρκώς αποσύρεται με ταχύτητα από κάθε τέτοιου είδους υποχρέωση. Όπως κάνει και με το νομοσχέδιο έκτρωμα για την ψυχική υγεία και για την απεξάρτηση ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες στο ιδιωτικό κεφάλαιο αλλά και στην ένταση του αποκλεισμού χιλιάδων εργαζομένων και των οικογένειών τους από τέτοιες αναγκαίες υπηρεσίες.
Σε κάθε περίπτωση εμείς απευθυνόμαστε σε όλες τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα να απευθύνονται στο ΕΚΝΛ, στα ταξικά σωματεία. Μέσα κι από την δική τους συλλογική οργάνωση να οργανωθεί τώρα μαζικός , αποφασιστικός αγώνας απέναντι στις επιλογές αυτές που δεν έχουν την ζωή μας ως προτεραιότητα. Αγώνας για μαζικές προσλήψεις των ικανών προς εργασία αναπήρων και χρονίως πασχόντων, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα με σύγχρονο και ασφαλές περιβάλλον. Να μπει τέρμα στις απολύσεις.
