Η μάστιγα της ανεργίας δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε καμία αρρώστια που μεταδίδεται από χώρα σε χώρα, αν και παίρνει χαρακτηριστικά πανούκλας για τη ζωή των εργαζομένων. Είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος που αποκαλύπτει – πιο έντονα σε συνθήκες κρίσης – τα όρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει το βασικό ανθρώπινο αγαθό, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή για ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Από κει και πέρα η ανεργία αξιοποιείται πολλαπλά, ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά, από την άρχουσα τάξη και τα διεθνικά κέντρα του συστήματος, για να εδραιώσουν την εξουσία τους, να χειραγωγήσουν τις λαϊκές μάζες, να εντείνουν την εκμετάλλευση.
Τα κροκοδείλια δάκρυα που κατά καιρούς χύνουν οι απολογητές και υπηρέτες του συστήματος για το δράμα των ανέργων και οι ανούσιες διακηρύξεις κατά της ανεργίας και περί μέτρων προστασίας δεν είναι μόνο υποκριτικά, αλλά αποτελούν και μέρος της ίδιας της επιχείρησης αξιοποίησης της ανεργίας για σφαγιασμό των, όσων έχουν απομείνει, δικαιωμάτων και κατακτήσεων εργαζομένων και ανέργων, συνολικά της εργατικής τάξης. Αξιοποιούν την ανεργία για να ταΐσουν κι άλλο το Μινώταυρο, που είναι το κεφάλαιο και η πλουτοκρατία. Επιδοτούν τάχα την εργασία, δηλαδή την εργοδοσία, για να δημιουργήσει – υποτίθεται – θέσεις εργασίας, παίρνοντας πόρους που προορίζονταν για τα επιδόματα ανεργίας, δηλαδή το ψωμί των ανέργων και το γάλα των παιδιών τους. Έφθασαν έτσι την επίσημη ανεργία στο 23,1% του εργατικού δυναμικού.
Αυτή η υποκρισία τους ξεπερνάει και τα όρια της χυδαιότητας. Πολλές φορές τελευταία, για να δικαιολογήσουν τα αντεργατικά μέτρα, μέλη της σημερινής κυβέρνησης και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, όπως και της τρόικας, έβγαιναν με προκλητικό τρόπο να δηλώσουν ότι σφαγιάζουν τους μισθούς για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους ανέργους ή ακόμα ότι μιλάνε αυτοί, που εξοντώνουν τους εργαζόμενους, εκ μέρους των ανέργων, γιατί τάχα δεν έχουν εκπροσώπηση από τα συνδικάτα. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούν την ανεργία για να διασπάσουν την εργατική τάξη και να στρέψουν το ένα τμήμα της ενάντια στο άλλο, όπως άλλωστε κάνουν και με τους μετανάστες εργάτες.
Τα λεγόμενα της συγκυβέρνησης ότι αντίπαλός τους δήθεν είναι η ανεργία είναι μια απάτη. Αντίπαλός τους, όπως δείχνουν οι πράξεις τους και όπως καθημερινά βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, είναι τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα. Τα βλέπουν σαν εμπόδια στην καπιταλιστική επέλαση, στη ρεβάνς του κεφαλαίου απέναντι σε ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στόχος τους είναι η ισοπέδωση, ώστε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τις συνέπειες της βαθιάς κρίσης και να ανακάμψει η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό επιδιώκουν τα μνημόνια που οι κυβερνήσεις υλοποιούν και αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει ούτε δίκαια ούτε ήπια, όπως κάποιοι ισχυρίζονται καλλιεργώντας αναμονή και αυταπάτες.
Στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες το αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα γιατί χωρίς αυτό απαξιώνεται η ζωή του ανθρώπου. Η πάλη για μόνιμη και σταθερή εργασία με την παράλληλη διεκδίκηση επιδόματος ανεργίας για όλους είναι διεκδίκηση που φέρνει στην επιφάνεια την ουσία του όλου προβλήματος. Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι χωρίς αποδέσμευση από την Ε.Ε και χωρίς αποφασιστική σύγκρουση με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα δεν μπορεί να απαλλαχθεί ο λαός από τα βάρβαρα μέτρα και τα μνημόνια. Τα εργατικά – λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να στηρίξουν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών τους νόμων, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ και πρόεδρος του ΕΚΝΛ
