Κάθε χρόνο, στις 10 Δεκεμβρίου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να μας θυμίζει πως αυτή τη μέρα το 1948 ψηφίστηκε από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η αντίστοιχη Διακήρυξη ή πιθανόν για να μας αναδεικνύει το αδικαίωτο του οράματος των εμπνευστών του ψηφίσματος. Οι παραβιάσεις που καταγράφονται ετησίως, αλλά και εκείνες που διαφεύγουν της δημοσιότητας, καθιστούν το περιεχόμενο του ψηφίσματος διαχρονικά επίκαιρο σε όλη την υφήλιο.
Η κατάσταση στη χώρα μας εξακολουθεί να προβληματίζει σε επίπεδο κράτους αλλά και κοινωνίας. Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για δύο υποθέσεις που εκδικάστηκαν και αφορούσαν καταγγελίες για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές Κορυδαλλού και Ιωαννίνων και υποχρέωσε τη χώρα να καταβάλει αποζημιώσεις στους παθόντες. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως το Σεπτέμβριο του 2012 ή τον Ιούνιο του 2011, το ίδιο δικαστήριο μας καταδίκασε για εξευτελιστική μεταχείριση αλλοδαπών που ζητούσαν άσυλο. Oι ανοχές της κοινωνίας προς το «διαφορετικό» και κυρίως προς τους μετανάστες μειώθηκαν. Το μίσος οργανώθηκε πολιτικά στη Χρυσή Αυγή, τον πολιτικό απόγονο των χασάπηδων του νεοναζισμού, που βρίσκει πλέον ευάριθμους συμπαραστάτες στον ανίερο αγώνα του εκμηδενισμού των αλλόφυλων. Οι βιαιότητες προς τους αλλοδαπούς κυρίως ή οι ομοφοβικές επιθέσεις είναι πλέον συχνές.
Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι αδιαπραγμάτευτη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εθελοτυφλούμε στα υπαρκτά προβλήματα που προκάλεσε η μαζική είσοδος των μεταναστών. Στις προτάσεις μας τονίζουμε, μεταξύ άλλων, τη νομιμοποίηση όσων πληρούν τις προϋποθέσεις και την επαναπροώθηση των παράνομων στις χώρες προέλευσής τους με απόλυτο όμως σεβασμό στην προσωπικότητά τους. Ο σεβασμός αυτός είναι μια πολιτισμική κατάκτηση που η απώλεια της θα συντρίψει πρώτα τους «διαφορετικούς» και μετά τους αδύναμους του συστήματος. Οι οικονομικές δυσκολίες και η φτώχια ακόμα, δεν δικαιολογούν από μόνες τους τη διόγκωση του μίσους. Η αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτεί, πέρα από την θεραπεία της οικονομικής εξαθλίωσης των συμπολιτών μας κι ένα πολιτισμικό πρότυπο που θα αναγνωρίζει πως πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά οτιδήποτε άλλο.
