Η μέρα αυτή «γιορτάζεται» από τότε που οι εργάτριες στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μάρτη του 1857, διεκδίκησαν ίσα μεροκάματα. Από τότε πέρασαν αιώνες διεκδικήσεων των γυναικών και των γυναικείων και φεμινιστικών κινημάτων για να μπορούμε σήμερα να απολαμβάνουμε μια κάποια καλυτέρευση της κατάστασης συγκριτικά με το παρελθόν. Ποτέ όμως δεν εκπληρώθηκαν οι γυναικείες διεκδικήσεις ακριβώς γιατί η εκμετάλλευση των γυναικών και στη δουλειά και στο σπίτι βόλευε. Βόλευε και τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν και θα συνεχίσουμε με πείσμα να απαιτούμε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Στη βουλή με θεσμικό τρόπο όσες έχουμε την δυνατότητα θα προσπαθούμε να είμαστε πάντα μαχητικές για τα γυναικεία δικαιώματα αλλά και στο δρόμο και στη γειτονιά και στο σπίτι πάντα θα είμαστε παρούσες με τα αιτήματά μας.
Φέτος η 8 Μάρτη πρέπει να αφιερωθεί στον αγώνα των γυναικών της Ιερισσού στη Χαλκιδική που είναι πρωτοπόρες στον αγώνα κατά των μεταλλείων χρυσού, διεκδικώντας μια ζωή με ποιότητα και αξιοπρέπεια γι’ αυτές και τα παιδιά τους. Μια ζωή που θα την καθορίζουν οι άνθρωποι και όχι οι εταιρείες. Μια ζωή που τα κέρδη δεν θα είναι πάνω από την ανθρώπινη υγεία και πάνω από την φύση.
Σ’ αυτές λοιπόν αφιερώνω την μέρα αυτή μαζί με το τραγούδι της γιαγιάς από την Ιερισσό, που τραγουδούσε στις δυνάμεις καταστολής που εισέβαλλαν χτες στο χωριό τους: «Δεν μας φοβίζουν μάννα μου οι σφαίρες και τα κανόνια, μον’ μας φοβίζουν μάννα μου του Μπιζανιού τα χιόνια».
