Τι θα κάνετε με τα παιδιά των stage που δικαιώνονται στα δικαστήρια;
«Τι προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση, μετά την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που δικαιώνει τους εργαζομένους που απασχολούνταν στα προγράμματα stage» ρωτά ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης Μάξιμος Χαρακλόπουλος την υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Λούκα Κατσέλη.
Στην ερώτηση του ο κ. Χαρακόπουλος τονίζει τα εξής:
«Η κυβέρνηση προχώρησε εσπευσμένως στην κατάργηση όλων των προγραμμάτων stage στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης υπήρξε να οδηγηθούν χιλιάδες νέοι στην ανεργία. Και αυτό συνέβη, σε μια εποχή, που σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την Απασχόληση, το πρώτο τρίμηνο του 2010 οι άνεργοι έφτασαν τις 570.000, δηλαδή στο 11,7%, ενώ αναμένεται ο αριθμός τους να αγγίξει το ένα εκατομμύριο το 2011. Επιπλέον, οι επιπτώσεις από τις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων στα stage είναι ιδιαίτερα αισθητές σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες υπολειτουργούν με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση των πολιτών.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, πρώην εργαζόμενοι στα προγράμματα stage προσέφυγαν δικαστικά και δικαιώθηκαν. Και αυτό γιατί το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με απόφασή του (αριθ. 6920/2010) υποχρέωσε το Υπουργείο Εργασίας να διατηρήσει στις υπηρεσίες του τους αιτούντες με την αιτιολογία ότι η μακροχρόνια απασχόλησή τους δεν είχε ως σκοπό την επαγγελματική τους κατάρτιση. Αντίθετα έκρινε ότι η πραγματική φύση της απασχόλησής τους ήταν η εξαρτημένη εργασία με όσα προβλέπονται γι’ αυτήν από την ασφαλιστική, συνταξιοδοτική και μισθολογική νομοθεσία.
Επιπλέον, κατά το σχηματισμό της κρίσης του το Πρωτοδικείο συνεκτίμησε την απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) της 23ης Απριλίου 2009, που εκδόθηκε ύστερα από σχετικά ερωτήματα που του τέθηκαν από τα ελληνικά δικαστήρια. Βάσει αυτής, σε ανάλογες περιπτώσεις υπήρξε κατάφωρη κατάχρηση σε βάρος των εργαζομένων, καθώς όχι μόνο δεν μαθήτευαν ώστε να δικαιολογείται η ανασφάλιστη εργασία τους και μάλιστα με μισθούς κατά πολύ χαμηλότερους των κατώτατων νομίμων ορίων, αλλά αντιθέτως κάλυπταν πάγιες, διαρκείς και μόνιμες ανάγκες».
