Η εκτίμηση του πρωθυπουργού ότι η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Έπειτα από πέντε έτη βαθιάς οικονομικής κρίσης, πολιτικών σκληρής λιτότητας και πρωτοφανούς αύξησης της φορολογίας, φθάσαμε σε ένα οριακό σημείο. Είναι φανερό ότι οι αντοχές του ελληνικού λαού, χάρη στις θυσίες του οποίου μπορέσαμε να μείνουμε όρθιοι, έχουν εξαντληθεί. Οι υπερβολές στον ΕΝΦΙΑ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η λογική της φορολόγησης των πάντων, ιδιαίτερα στο «κεραμίδι» που με ιδρώτα και αγωνία έβαλε κάθε νοικοκύρης πάνω από το κεφάλι του, το μόνο που κατόρθωσε ήταν να ξεσηκώσει τους πάντες. Η υπομονή, ως γνωστόν, έχει και τα όριά της. Δυστυχώς, όμως, οι εμπνευστές του ΕΝΦΙΑ δεν μπήκαν στη βάσανο της μελέτης και της προσαρμογής των «ασκήσεων επί χάρτου» στα πραγματικά δεδομένα.
Εκείνο που τώρα προέχει είναι η ουσιαστική στροφή στην ανάπτυξη. Και με τον όρο αυτό δεν εννοούμε απλά ευημερούντες αριθμούς, που παρουσιάζουν πλεονάσματα, που έχουν βέβαια τη σημασία τους, αλλά αυτή είναι πολύ μικρή όταν δεν συνοδεύεται από την αντανάκλασή τους στην ζωή των ανθρώπων. Χρειαζόμαστε στροφή στην παραγωγή, στη δημιουργία πλούτου, που θα δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, που θα βάλει φρένο στη μετανάστευση των νέων μας στο εξωτερικό.
Πρέπει, λοιπόν, να σκύψουμε στην μικρή επιχείρηση που ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας και να της δώσουμε «οξυγόνο» να βγει πάλι στην επιφάνεια. Να επενδύσουμε στην παιδεία και στην έρευνα δίνοντας τη δυνατότητα και στην ιδιωτική πρωτοβουλία να καταστήσει τη χώρα εκπαιδευτικό κέντρο για τα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο κι όχι να φεύγουν από την Ελλάδα κατά χιλιάδες οι νέοι για να φοιτήσουν στο εξωτερικό. Και βέβαια να δώσουμε βάρος στην πρωτογενή παραγωγή. Παρά την παράδοξη απαξίωση από κύκλους των Αθηνών, το κλειδί της υγιούς ανάπτυξης βρίσκεται στο χωράφι και στη στάνη. Αν εκεί δεν υπάρξει κοσμογονία η όποια ανάπτυξη καταγραφεί αύριο θα είναι και πάλι «ανάπτυξη-φούσκα». Όπως αυτή που δημιούργησε ο άκρατος λαϊκισμός της μεταπολίτευσης και κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Με δανεικά που, όμως, δεν ήταν αγύριστα. Και που σπαταλήθηκαν ανέμελα από μια κοινωνία που «διαπαιδαγωγήθηκε» στην λογική της ήσσονος προσπάθειας. Δυστυχώς, είναι θλιβερό ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν αυτές οι φωνές, που διεκδικούν και την εξουσία, και ανερυθρίαστα επαγγέλλονται την επιστροφή στον «Κήπο της Εδέμ» του «λεφτά υπάρχουν».
Για να αποτραπεί όμως ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα απειλήσει να χαθούν οι θυσίες του ελληνικού λαού, η ΝΔ, που είναι ο βασικός κορμός της κυβέρνησης, πρέπει να βρει την ιδεολογική της πυξίδα, να πιάσει και πάλι το νήμα που την ενώνει με τα μεσαία στρώματα, τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις. Μόνον έτσι δεν θα χαθεί η ελπίδα.
Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» την Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2014.
