Ο Συνεργατισμός στην πατρίδα μας έχει μια μακρά παράδοση, η οποία γεννήθηκε στους κόλπους του ελληνικού κοινοτισμού, όπως το λαμπρό παράδειγμα των Αμπελακίων. Τον 20ο αιώνα έλαβε χώρα μια συστηματική προσπάθεια για την ανάπτυξή του από φωτεινές προσωπικότητες, όπως ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Το εγχείρημα είχε πλούσιους καρπούς που ενίσχυσαν την ελληνική οικονομία σε δύσκολες εποχές. Τις προηγούμενες δεκαετίες, οι συνεταιριστικές πρωτοβουλίες αυξήθηκαν σημαντικά, συνεπικουρούμενες από τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις. Ωστόσο, ο συνεταιριστικός τομέας εκδήλωσε σοβαρές παθογένειες που σχετίζονταν με αντιπαραγωγικές δραστηριότητες και τη στενή διασύνδεσή του με το κράτος. Το αποτέλεσμα ήταν η συρρίκνωσή και η απαξίωσή του, τουλάχιστον σε κάποιες συνιστώσες του.
Η πρωτόγνωρη, όμως, οικονομική κρίση και η ανάγκη για την ανόρθωση του πρωτογενούς τομέα, ανέδειξαν ως ζήτημα προτεραιότητας τον στόχο της ανασυγκρότηση του συνεργατισμού. Προϋπόθεση γι’ αυτό ήταν να μπει τέλος σε πρακτικές του παρελθόντος, όπως ο κρατικοδίαιτος αγροτοσυνδικαλισμός-συνεργατισμός κι η διαχείριση των επιχορηγήσεων που αποτελούν αντικείμενο έρευνας από τον οικονομικό εισαγγελέα.
Χρειαζόμαστε ουσιαστικά κίνητρα για την ανάπτυξη ενός υγιούς και δυναμικού συνεταιριστικού κινήματος, που θα βασίζεται πρωτίστως στην ποιότητα, την καινοτομία και την εξωστρέφεια. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα θα είναι δύσκολη. Ωστόσο είναι μονόδρομος τόσο για την υγιή ανάπτυξη όσο και για την αναγέννηση της πρωτογενούς παραγωγής και της ελληνικής περιφέρειας εν γένει.
