Στη μία περίπτωση ένα περιουσιακό στοιχείο του Δήμου με κεντρική εμβληματική οντότητα και ιστορική αναφορά στην πόλη λεηλατήθηκε πολλαπλώς, απαξιώθηκε παρατημένο στην τύχη του και παραμένει κλειστό στερώντας έσοδα από το Δήμο και επιβάλλοντας με οικονομικό κόστος για το Δήμο την αποκατάσταση της λεηλασίας, στερώντας ψυχαγωγία και αναψυχή από τους πολίτες αλλά και, στερώντας θέσεις εργασίας σε δημότες.
Στη δέυτερη περίπτωση δύο δομές του Δήμου παραμένουν χωρίς φύλαξη με ότι κινδύνους συνεπάγεται αυτό για τα κτίσματα, τους εργαζόμενους και τους φιλοξενούμενους σε αυτές τις δομές.
Και στην τρίτη περίπτωση, η κάλυψη των αναγκών το Δήμου σε έντυπο και αναλώσιμο υλικό άρα, η εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών και των λοιπών δράσεων του Δήμου από αυτονόητο είναι πλέον ζητούμενο.
Τρείς διαφορετικές περιπτώσεις διαγωισμών που «καρκινοβατούν» εδώ και λίγους μήνες με κοινό χρακτηριστικό την επιμονή της Δημοτικής αρχής (και για να ήμαστε δίκαιοι, όχι με τη σύμφωνη γνώμη όλων των συμβούλων της) σε διαδικασίες παράτυπες και παράνομες, ακολουθώντας «δύο μέτρα και δύο σταθμά» που αφενός οδηγούν σε επικίνδυνους ατραπούς ακόμα και υπηρεσιακούς παράγοντες αφετέρου, σε μία υποβάθμιση της αξιοπιστίας και του κύρους του Δήμου και παράλληλα, σε καθεστώς προκλητικών αναθέσεων.
Για να επιμένει λοιπόν κάποιος σε παράτυπες διαδικασίες που «προδιαγράφουν αποτελέσματα και καθοδηγούν διαδικασίες» προφανώς και κάποια εξήγηση θα υπάρχει. Αναρωτιόμαστε όμως, ο Δήμος σε τι ωφελείται από αυτήν την τακτική;
ΚωνσταΝτίνος Διαμάντος Μάριος Ξηρομερίτης
Δημοτικός σύμβουλος Κατερίνα Ζιαζιά-Σουφλιά
Επικεφαλής Νέας Λάρισας Δημοτικοί Σύμβουλοι
