Ως συνέχεια των πλείστων παραδειγμάτων της ελληνικής δημόσιας περιουσίας που τα τελευταία χρόνια πωλείται μεαντάλλαγμα «ψίχουλα» (με ποσά που ούτε καν πλησιάζουν την πραγματική αξία της), η γενική συνέλευση της τράπεζας Πειραιώς, στα πλαίσια του σχεδίου… διάσωσης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, κοστολόγησε πρόσφατα το Εργοστάσιο Ζάχαρης της Λάρισας στα 8 εκ. ευρώ.
Πρόκειται φυσικά για ξεπούλημα και η έντονη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, όλων αυτών των οικογενειών που για χρόνια έβλεπαν τα ζαχαρότευτλα να είναι η κινητήρια δύναμη των νοικοκυριών τους, στο άκουσμα της είδησης ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.
Εκτός των άλλων, είναι μια απόφαση παντελώς άκαιρη και χωρίς σχεδιασμό, καθώς βάσει της νέας ΚΑΠ, η καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων επανέρχεται από το 2017 και οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν στη χώρα πριν από δέκα χρόνια παύουν να ισχύουν. Όπερ σημαίνει πως ανοίγεται ο δρόμος για την επανενεργοποίηση 13.000 τευτλοπαραγωγών (7.000 εκ των οποίων βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας) που κατέχουν την τεχνογνωσία της παραγωγής.
Κι ενώ μας προσφέρεται μια άριστη ευκαιρία προκειμένου να ανοίξει ξανά ο κύκλος εργασιών της ζάχαρης, προϊόν στρατηγικό από κάθε άποψη για την ελληνική οικονομία, επιλέγουμε την πιο λανθασμένη κατεύθυνση.
Σε μια εποχή που η αύξηση της παραγωγικότητας είναι βασικό ζητούμενο για την έξοδο από την κρίση, δεν είναι δυνατόν να πουλάμε έναντι πινακίου φακής τα δικά μας μέσα παραγωγής, για να παράγουν άλλοι προϊόντα που εισάγουμε οι ίδιοι στη συνέχεια!
Η τευτλοκαλλιέργεια και η παραγωγή ζάχαρης αποτελούν τομέα που ιστορικά στήριζε την ελληνική οικονομία με μεγάλη επιτυχία και που μπορεί και σήμερα ακόμη να αποτελέσει σημαντική πηγή κέρδους.
Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά: Η Ελλάδα θα είναι αυτάρκης σε ζάχαρη και μάλιστα υψηλής ποιότητας, την οποία θα μπορεί να εξάγει όπως έκανε παλιότερα, οι θέσεις εργασίας που θα ανοίξουν για να καλυφθούν οι ανάγκες κατά τη διαδικασία παραγωγής και τυποποίησης θα οδηγήσουν σε ανάκαμψη την τοπική οικονομία και θα ενισχυθεί η γεωργική παραγωγή του της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
Όλα τα παραπάνω θα συμβάλλουν επίσης στην αντιστροφή του κλίματος ανασφάλειας που γεννά η κρίση και τα παρεπόμενά της και θα αποτελέσουν διέξοδο για τους τευτλοκαλλιεργητές, που από το 1961 που πρωτολειτούργησε το εργοστάσιο της Λάρισας, έκαναν την παραγωγή της ζάχαρης όχι μόνο δουλειά αλλά και καθημερινότητά τους.
Ας μην ξεχνάμε πως το 2005-2006, έναν χρόνο δηλαδή πριν αναγκαστεί να κλείσει τα εργοστάσιά της σε Λάρισα και Ξάνθη (κάτι που σήμανε την αρχή της κατάρρευσης για την παραγωγή), η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης έγραφε στον ισολογισμό της 10 εκ. ευρώ κέρδη, αποτελώντας μία από τις πλέον υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις.
Αίτημα της τοπικής κοινωνίας και των άμεσα ενδιαφερόμενων, των καλλιεργητών και όλων των Αγροτικών Συλλόγων, είναι αφενός η μη πώληση του εργοστασίου, αφετέρου η αναβάθμισή του, όπως εξάλλου είχε αναγγελθεί προεκλογικά, ώστε μηχανολογικά να δύναται να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις της παραγωγής.
Του Κωνσταντίνου Γ. Νούσιου, Δικηγόρου, Αντιπεριφερειάρχη
Περιβάλλοντος &Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων
