Εξήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος αγωνιστής, γενναίος πολεμιστής και ο αγνός άνθρωπος Νικόλαος Πλαστήρας.
Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου 1953 κρατώντας στην τσέπη του μόνο 53 δραχμές.
Πέθανε φτωχός, αγωνιζόμενος των υπέρ βωμών και εστιών αγώνα, τον αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. «Ο Πλαστήρας, δύναται τις να είπη ότι εφώτισε το στερέωμα του Ελληνικού ουρανού δι άπλετου φωτός και ότι απέδωσε εις το Έθνος την αυτοπεποίθηση, ήτις τόσον επικινδύνως είχεν κλονισθή μετά την καταστροφήν της Μ Ασίας. Έθνος το οποίον είς κρισίμους στιγμάς εμφανίζει άνδρας, δύναται να αποβλέπει μετ εμπιστοσύνης εις το μέλλον», Ελ. Βενιζέλος (1924).
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1883. Από παιδί διακρινόταν για την εξυπνάδα και την τόλμη του. Από μικρός έδειχνε τις ηγετικές του ικανότητες και το ταλέντο του για τα πολεμικά πράγματα. Η προσφορά του στο στρατό υπήρξε ανεκτίμητη και η βαθμολογική του εξέλιξη αστραπιαία. Ως Ανθυπολοχαγός στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 καβάλα στο άλογό του, αγέρωχος, άκαμπτος, άτρωτος από τα βόλια των εχθρών του, άνοιξε καινούργιες σελίδες δόξας για τον Ελληνισμό. Έργο του Πλαστήρα που σημάδεψε την Νεοελληνική ιστορία υπήρξε η επανάσταση του 1922. Η επανάσταση του 1922 συνέβαλε αποφασιστικά στην αναδιοργάνωση του Στρατού, στην αποκατάσταση των προσφύγων, στην απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και στην ρύθμιση των συνόρων.
Στις 2 Ιανουαρίου 1924 ο αρχηγός της επανάστασης εμφανίστηκε ενώπιον της συνέλευσης που συνήλθε στην Αθήνα και παρέδωσε την εξουσία. Η Εθνική Συνέλευση των προήγαγε σε Αρχιστράτηγο και τον ανακήρυξε άξιο της πατρίδας. Ο Πλαστήρας το 1950 ίδρυσε την ΕΠΕΚ. Το 1951 σχημάτισε συνέλευση με αντιπρόεδρο τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Έβαλε σε εφαρμογή το μεγαλόπνοο πρόγραμμα που είχε ως βάση «Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη». Προώθησε το ειρηνευτικό του πρόγραμμα με την κατάργηση των ξερονησιών. Χιλιάδες Έλληνες αποφυλακίστηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους. Προχώρησε σε απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μια εποχή που η Ελλάδα Αμερικανοκρατούνταν και κανείς δεν τολμούσε να κάνει λόγο για τέτοιου είδους κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Προχώρησε με γοργούς ρυθμούς στην κατασκευή αποστραγγιστικών έργων και έργων οδοποιίας. Αμέριστο ήταν το ενδιαφέρον του για τον τόπο όπου γεννήθηκε. Συνέλαβε το σχέδιο για την κατασκευή του φράγματος Ταυρωπού. Επιτάχυνε τις διαδικασίες για την υδροηλεκτρική αξιοποίηση του ποταμού Μέγδοβα.
Ο Πλαστήρας με τη ρωμαλέα φιλολαϊκή πολιτική του άρχισε να γίνεται πόλος έλξης των μικρών κοινωνικών τάξεων και να ενοχλεί πολλούς.
Ως Πρωθυπουργός 1951-1952 χάραξε μια ελληνοπρεπή και ακηδεμόνευτη πολιτική. Συγκρούστηκε με τους Αμερικανούς οι οποίοι φρόντισαν η κυβέρνηση Πλαστήρα να χάσει τις εκλογές πολύ γρήγορα, μετά από έναν χρόνο διακυβέρνησης.
Εξήντα τέσσερα 6 χρόνια μετά πολλές είναι οι πρωτοβουλίες πολιτών και φορέων για να παραμείνει ανεξίτηλη η μορφή του Νικολάου Πλαστήρα. Ξεχωριστής ιστορικής σημασίας αποτελεί η ανέγερση του έφιππου ανδριάντα του στρατηγού στην πόλη της Καρδίτσας το 1989 από την Ένωση Επιστημόνων επί προεδρίας του Αειμνήστου Γεωργίου Κούτρα. Η μορφή του μαύρου καβαλάρη δεν πρέπει να χαθεί στη στιβάδα του χρόνου. Επιβάλλεται να διαφυλαχθεί ως ιερό κειμήλιο για να διδάσκει στις γενιές αφιλοκέρδεια, σεμνότητα, ειλικρίνεια, τιμιότητα, παλικαριά, φιλοπατρία, δημοκρατία και ανθρωπιά.
Μορφές σαν τον Πλαστήρα είναι ανάγκη σήμερα να αποτελούν πρότυπο για όλους μας, αλλά κυρίως για τους πολιτικούς μας.
Ο λαός της Θεσσαλίας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, ας τιμήσει τη μνήμη του Μαύρου καβαλάρη ο οποίος ανανέωσε την εθνική μας ταυτότητα και πέρασε θριαμβευτικά στο θρύλο γενόμενος σύμβολο φιλοπατρίας, τιμιότητας και παλικαριάς.
Γράφει ο Δρ. Στέφανος Γ. Κούτρας, Πρόεδρος Ομοσπονδίας θεσσαλικών Σωματείων η Πανθεσσαλική Στέγη
