Με ιδιαίτερη συγκίνηση τελέσθηκε στην Καρίτσα, την Κυριακή 20 Αυγούστου 2017 το τετραετές ιερό μνημόσυνο του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου π. Παύλου Χαρίση, λογίου κληρικού, Ιεροκήρυκος και πνευματικού πατρός των πιστών της τοπικής Εκκλησίας, διατελέσαντος επί σειρά ετών εφημερίου του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Καρίτσας.Στην θεία λειτουργία και το μνημόσυνο συμμετείχαν πολλοί πιστοί από την Καρίτσα, την Λάρισα και την ευρύτερη περιοχή. Στην επιμνημόσυνη ομιλία του ο Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως, π. Νικηφόρος τόνισε τα πολλά χαρίσματα του μακαριστού πλέον Ιερομονάχου, π. Παύλου, με τα οποία ήταν προικισμένος από τον Θεό, ενώ αναφέρθηκε στην σπουδαία πνευματική εργασία του σε όλους τους τομείς, γεγονός που τον κατέστησε πύρινο λειτουργό και επιτυχημένο κατά Θεόν πνευματικό πατέρα, ποιμένα και διδάσκαλο των πιστών. Στο τέλος προσευχήθηκαν όλοι για την ανάπαυση της μακαρίας ψυχής του, τελεσθέντος και του ιερού μνημοσύνου, ενώ ο π. Ανατόλιος, τα μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου και οι κυρίες της ενορίας διένειμαν το κόλλυβο και άλλες ευλογίες εις ανάπαυσιν του μακαρία τη λήξει γενομένου, πνευματικού τους πατρός. Συγκεκριμένα ο π. Νικηφόρος φανερά συγκινημένος τόνισε τα εξής:
«ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ Π.ΠΑΥΛΟΣ»
(η ομιλία του π. Νικηφόρου Κοντογιάννη για τον αείμνηστο π. Παύλο Χαρίση)
(η ομιλία του π. Νικηφόρου Κοντογιάννη για τον αείμνηστο π. Παύλο Χαρίση)
“Είναι αλήθεια, αγαπητοί αδελφοί πως μὲ δύο πόδια περπατοῦμε στὴ ζωή μας.
Τὸ πόδι τοῦ χθὲς καὶ τὸ πόδι τοῦ αὔριο.
Ὡς λεπτοδεῖχτες τοῦ προσωπικοῦ μας ρολογιοῦ διαγράφουμε στὴ ζωὴ μας μία πορεία μὲ 3 Σταθμούς.
1ος Σταθμός. 9 μῆνες γιὰ συναρμολόγηση.
2ος Σταθμὸς ἀορίστου χρόνου μὲ κρυφὴ ἡμερομηνία λήξεως.
Ὁ Σταθμὸς αὐτὸς εἶναι ὁ ποιὸ σπουδαῖος. Εἶναι ὁ χρόνος ἀξιοποίησης τῆς προσωπικότητάς μας.
Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο μαθαίνουμε, ἀξιοποιοῦμε, οἰκοδομοῦμε, γκρεμίζουμε.
Σὲ αὐτὸν τὸν σταθμὸ τῆς ζωῆς ἀναφέρεται καὶ ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ κακοῦ χρεωφειλέτη ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε κατασκευάζοντας μὲ τὰ ἔργα του τὴν αὐριανὴ φυλακή του.
Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο κι ἐμεῖς ἑτοιμάζουμε τὸν 3ο Σταθμὸ τῆς ζωῆς μας ὅπου τὰ πόδια μας πλέον δὲν θὰ περπατοῦν ἀλλὰ θὰ ὑπνώτουν περιμένοντας τὸ ξύπνημα τῆς Ἀναστάσεως ὅποτε τότε ὅλα θὰ εἶναι ἕνα αἰώνιο παρόν.
Ὅμως αὐτὰ τὰ δύο πόδια, τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο, ὁ π.Παῦλος τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τὸ 4ετές μνημόσυνο, κατάφερε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δυναμικὴ καὶ δημιουργική του θέληση, καὶ τὰ μεταποίησε . Τὰ ἔκανε Ἱεραποστολὴ καὶ Ἄσκηση διότι γιὰ τὸν π.Παῦλο δὲν ὑπῆρχε παρὰ μόνο ἕνας χρόνος. Ὁ χρόνος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔντονα ζοῦσε μέσα του.
Ὁ λαὸς πολὺ σοφὰ λέγει: «ὅπως ἔστρωσες ἔτσι καὶ θὰ κοιμηθεῖς».
Καὶ ὁ ἀγαπητός μας π.Παῦλος ὁ ὁποῖος παραμένει ξύπνιος μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, κοιμᾶται σωματικά, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἔστρωσε, ἐδῶ στὴν ἀγαπημένη του Καρύτσα.
Ἀπὸ νέος ἦταν ἕνας ἡρωικὸς ἀγωνιστὴς στὸν στίβο τῆς ἀρετῆς.
Ζηλωτὴς τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀσκήσεως. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἀφοῦ σπούδασε Νομικὴ καὶ Θεολογία, ἀφοσίωσε τὴ ζωή του στὴν ἄσκηση, στὴν προσευχὴ καὶ στὴν νηστεία.
Τὰ πτυχία δὲν τὸν ἐμπόδισαν νὰ ζήσει στὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου ὡς ἁπλὸς μοναχός. Δούλευε ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτὸς μὲ τὴν ποδιὰ τῆς δουλειᾶς καὶ τὸ τριμμένο του ράσο χωρὶς τὴν ἀναζήτηση τοῦ ἐπαίνου, ἀλλὰ μὲ τὴν σιωπὴ τῆς ταπεινώσεως.
Ὅποια πέτρα κι ἂν κινήσετε στὸ Μοναστήρι θὰ βρεῖτε σταγόνες ἀπὸ τὸν ἱδρώτα τῆς δουλειᾶς καὶ τῶν δακρύων τῆς προσευχῆς τοῦ π.Παύλου.
Ποτὲ του δὲν ἀρνήθηκε τὸ πρῶτο κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο ἐκεῖνο καὶ ὡραῖο νεανικὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ Ἱεραποστολὴ, δὲν τὸ ἄλλαξε ποτὲ, ἂν καὶ πολλὰ ἄλλα καλέσματα ὡς πειρασμοὶ ἐμφανίσθηκαν στὸ διάβα τῆς ζωῆς του.
Ὅταν συνάντησα τὸν ὄσ. Παϊσιο στὸ ἄγ. Ὅρος μου εἶχε πεῖ: «καὶ ἔγγαμος παπὰς νὰ γίνει κανεὶς πρέπει νὰ πάει 20 χρόνια σὲ μοναστήρι».
Κι ὁ π.Παῦλος αὐτὸ τὸ ἔκανε πραγματικότητα καὶ ὅταν κάποια στιγμὴ ρίχτηκε σὰν ἄλλος ὁδοιπόρος στὴν περιπέτεια τῆς Ἱεραποστολῆς δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ κουβαλᾶ μαζί του καὶ τὸν χιτώνα τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Ἐδῶ στὴν Καρύτσα τὸν ἔστειλε ὁ Θεὸς ὡς ἐφημέριο γιὰ νὰ ζεῖ μέσα σὲ ἕνα νοερὸ τρίγωνο ἀτενίζοντας τὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἀπὸ τὴν μιὰ μεριά. Τὸν ἅγ.Διονύσιο Ὀλύμπου πιὸ πέρα καὶ τὸ ἅγ. Ὅρος στῆς θάλασσας τὴν ἄκρη.
Προτίμησε τὴν ἀφάνεια καὶ τὴν ἐρημικὴ ζωὴ ἐδῶ στὸ ἀκριτικὸ χωριὸ τῆς Μητροπόλεώς μας ἀνακαινίζοντας ἐκ βάθρων ἔμψυχους καὶ ἄψυχους Ναοὺς καὶ παρεκκλήσια. Δούλεψε, πρόσφερε, ἀγάπησε. Δίδαξε καὶ κήρυξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Πάτερων, στὸ Μοναστήρι, στὴν Καρύτσα καὶ στὴν Λάρισα. Εὐλόγησε καὶ ζήτησε νὰ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ὅσους κατέφευγαν στὸ ἐπιτραχήλιό του.
Ἦταν πάρα πολλὰ αὐτὰ ποὺ ἔστρωσε στὸ 2ο Σταθμὸ τῆς ζωῆς του ὁ π.Παῦλος γιὰ νὰ μπορεῖ σήμερα νὰ κοιμᾶται μὲ χαρὰ καὶ μὲ ἀσφάλεια στὴν αἰώνια ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται πλέον δὲν τὸν φθάνουν τοῦ κόσμου οἱ πειρασμοί.
Δὲν τὸν φθάνει ἡ ὑπεροψία καὶ ὁ φθόνος τῶν ἀνθρώπων.
Δὲν τὸν ἀγγίζει ἡ περιφρόνηση, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ ὑποκριτικὸ βλέμμα καὶ τὰ λόγια.
Ὅποιος ἀδελφοί μου καυχᾶται ὅτι γνώρισε αὐτὸ τὸ μεγάλο πνευματικὸ ἀνάστημα ποὺ λέγεται π.Παῦλος ἂς τὸ δείξει μὲ τὴν ζωή του κι ὄχι μὲ τὰ λόγια του.
Ἂς τὸν μιμηθεῖ στὴ ἀγάπη & στὴν σιωπή, κι ἀντὶ νὰ γογγύζει τὴν ὥρα τῶν πειρασμῶν νὰ σιωπᾶ καὶ νὰ παλεύει χωρὶς νὰ καταδικάζει καὶ νὰ κατακρίνει.
Ὁ π.Παῦλος γιὰ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἕνας ἀσκητικὸς ἱεροκήρυκας καὶ μοναχός.
Γιὰ τὰ μάτια τῶν ἀγγέλων ὅμως ἦταν:
Τὸ πόδι τοῦ χθὲς καὶ τὸ πόδι τοῦ αὔριο.
Ὡς λεπτοδεῖχτες τοῦ προσωπικοῦ μας ρολογιοῦ διαγράφουμε στὴ ζωὴ μας μία πορεία μὲ 3 Σταθμούς.
1ος Σταθμός. 9 μῆνες γιὰ συναρμολόγηση.
2ος Σταθμὸς ἀορίστου χρόνου μὲ κρυφὴ ἡμερομηνία λήξεως.
Ὁ Σταθμὸς αὐτὸς εἶναι ὁ ποιὸ σπουδαῖος. Εἶναι ὁ χρόνος ἀξιοποίησης τῆς προσωπικότητάς μας.
Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο μαθαίνουμε, ἀξιοποιοῦμε, οἰκοδομοῦμε, γκρεμίζουμε.
Σὲ αὐτὸν τὸν σταθμὸ τῆς ζωῆς ἀναφέρεται καὶ ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ κακοῦ χρεωφειλέτη ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε κατασκευάζοντας μὲ τὰ ἔργα του τὴν αὐριανὴ φυλακή του.
Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο κι ἐμεῖς ἑτοιμάζουμε τὸν 3ο Σταθμὸ τῆς ζωῆς μας ὅπου τὰ πόδια μας πλέον δὲν θὰ περπατοῦν ἀλλὰ θὰ ὑπνώτουν περιμένοντας τὸ ξύπνημα τῆς Ἀναστάσεως ὅποτε τότε ὅλα θὰ εἶναι ἕνα αἰώνιο παρόν.
Ὅμως αὐτὰ τὰ δύο πόδια, τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο, ὁ π.Παῦλος τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τὸ 4ετές μνημόσυνο, κατάφερε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δυναμικὴ καὶ δημιουργική του θέληση, καὶ τὰ μεταποίησε . Τὰ ἔκανε Ἱεραποστολὴ καὶ Ἄσκηση διότι γιὰ τὸν π.Παῦλο δὲν ὑπῆρχε παρὰ μόνο ἕνας χρόνος. Ὁ χρόνος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔντονα ζοῦσε μέσα του.
Ὁ λαὸς πολὺ σοφὰ λέγει: «ὅπως ἔστρωσες ἔτσι καὶ θὰ κοιμηθεῖς».
Καὶ ὁ ἀγαπητός μας π.Παῦλος ὁ ὁποῖος παραμένει ξύπνιος μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, κοιμᾶται σωματικά, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἔστρωσε, ἐδῶ στὴν ἀγαπημένη του Καρύτσα.
Ἀπὸ νέος ἦταν ἕνας ἡρωικὸς ἀγωνιστὴς στὸν στίβο τῆς ἀρετῆς.
Ζηλωτὴς τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀσκήσεως. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἀφοῦ σπούδασε Νομικὴ καὶ Θεολογία, ἀφοσίωσε τὴ ζωή του στὴν ἄσκηση, στὴν προσευχὴ καὶ στὴν νηστεία.
Τὰ πτυχία δὲν τὸν ἐμπόδισαν νὰ ζήσει στὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου ὡς ἁπλὸς μοναχός. Δούλευε ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτὸς μὲ τὴν ποδιὰ τῆς δουλειᾶς καὶ τὸ τριμμένο του ράσο χωρὶς τὴν ἀναζήτηση τοῦ ἐπαίνου, ἀλλὰ μὲ τὴν σιωπὴ τῆς ταπεινώσεως.
Ὅποια πέτρα κι ἂν κινήσετε στὸ Μοναστήρι θὰ βρεῖτε σταγόνες ἀπὸ τὸν ἱδρώτα τῆς δουλειᾶς καὶ τῶν δακρύων τῆς προσευχῆς τοῦ π.Παύλου.
Ποτὲ του δὲν ἀρνήθηκε τὸ πρῶτο κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο ἐκεῖνο καὶ ὡραῖο νεανικὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ Ἱεραποστολὴ, δὲν τὸ ἄλλαξε ποτὲ, ἂν καὶ πολλὰ ἄλλα καλέσματα ὡς πειρασμοὶ ἐμφανίσθηκαν στὸ διάβα τῆς ζωῆς του.
Ὅταν συνάντησα τὸν ὄσ. Παϊσιο στὸ ἄγ. Ὅρος μου εἶχε πεῖ: «καὶ ἔγγαμος παπὰς νὰ γίνει κανεὶς πρέπει νὰ πάει 20 χρόνια σὲ μοναστήρι».
Κι ὁ π.Παῦλος αὐτὸ τὸ ἔκανε πραγματικότητα καὶ ὅταν κάποια στιγμὴ ρίχτηκε σὰν ἄλλος ὁδοιπόρος στὴν περιπέτεια τῆς Ἱεραποστολῆς δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ κουβαλᾶ μαζί του καὶ τὸν χιτώνα τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Ἐδῶ στὴν Καρύτσα τὸν ἔστειλε ὁ Θεὸς ὡς ἐφημέριο γιὰ νὰ ζεῖ μέσα σὲ ἕνα νοερὸ τρίγωνο ἀτενίζοντας τὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἀπὸ τὴν μιὰ μεριά. Τὸν ἅγ.Διονύσιο Ὀλύμπου πιὸ πέρα καὶ τὸ ἅγ. Ὅρος στῆς θάλασσας τὴν ἄκρη.
Προτίμησε τὴν ἀφάνεια καὶ τὴν ἐρημικὴ ζωὴ ἐδῶ στὸ ἀκριτικὸ χωριὸ τῆς Μητροπόλεώς μας ἀνακαινίζοντας ἐκ βάθρων ἔμψυχους καὶ ἄψυχους Ναοὺς καὶ παρεκκλήσια. Δούλεψε, πρόσφερε, ἀγάπησε. Δίδαξε καὶ κήρυξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Πάτερων, στὸ Μοναστήρι, στὴν Καρύτσα καὶ στὴν Λάρισα. Εὐλόγησε καὶ ζήτησε νὰ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ὅσους κατέφευγαν στὸ ἐπιτραχήλιό του.
Ἦταν πάρα πολλὰ αὐτὰ ποὺ ἔστρωσε στὸ 2ο Σταθμὸ τῆς ζωῆς του ὁ π.Παῦλος γιὰ νὰ μπορεῖ σήμερα νὰ κοιμᾶται μὲ χαρὰ καὶ μὲ ἀσφάλεια στὴν αἰώνια ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται πλέον δὲν τὸν φθάνουν τοῦ κόσμου οἱ πειρασμοί.
Δὲν τὸν φθάνει ἡ ὑπεροψία καὶ ὁ φθόνος τῶν ἀνθρώπων.
Δὲν τὸν ἀγγίζει ἡ περιφρόνηση, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ ὑποκριτικὸ βλέμμα καὶ τὰ λόγια.
Ὅποιος ἀδελφοί μου καυχᾶται ὅτι γνώρισε αὐτὸ τὸ μεγάλο πνευματικὸ ἀνάστημα ποὺ λέγεται π.Παῦλος ἂς τὸ δείξει μὲ τὴν ζωή του κι ὄχι μὲ τὰ λόγια του.
Ἂς τὸν μιμηθεῖ στὴ ἀγάπη & στὴν σιωπή, κι ἀντὶ νὰ γογγύζει τὴν ὥρα τῶν πειρασμῶν νὰ σιωπᾶ καὶ νὰ παλεύει χωρὶς νὰ καταδικάζει καὶ νὰ κατακρίνει.
Ὁ π.Παῦλος γιὰ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἕνας ἀσκητικὸς ἱεροκήρυκας καὶ μοναχός.
Γιὰ τὰ μάτια τῶν ἀγγέλων ὅμως ἦταν:
1. ἕνας ταπεινωμένος ὁ μαθητὴς τῆς γνώσεως καὶ τῆς θεωρίας.
2. Ἕνας βράχος ἀφιέρωσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
3. Ἕνα τὸ τοῖχος ἀκλόνητο στοὺς πολύπλευρους καὶ πολύμορφους πειρασμούς.
4. Καὶ γενικὰ ἕνας ὑπέρμαχος τῆς φιλαδελφίας γιατί ἤξερε ὅτι ὅσα ἔργα κι ἂν κάνει κανείς, ὅσα λόγια κι ἂν πεῖ, χωρὶς ἀγάπη, δὲν θὰ γίνει ποτὲ ἐκλεκτὸ δοχεῖο τοῦ Θεοῦ καθὼς τονίζει καὶ ὁ ἀπ.Παῦλος στὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης καὶ λέγει ὅτι χωρὶςτὴν ἀγάπη γινόμαστε ὡς ἕνα κούφιο τύμπανο ποὺ θορυβεῖ.
Ὁ π.Παῦλος ὅμως μὲ τὴ ταπεινή του ἀγάπη καὶ τὴν σιωπὴ ἔγινε ἐκλεκτὸ δοχεῖο τοῦ Θεοῦ ποὺ εὐωδιάζει ἕτοιμο γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιὰ μία αἰώνια συνύπαρξη μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τοὺς ἁγίους ποὺ ἀγάπησε πολύ.
Ἂς εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη τόσο στὴ γῆ ὅσο καὶ στὸν οὐρανό. Ἀμήν.”
Ἂς εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη τόσο στὴ γῆ ὅσο καὶ στὸν οὐρανό. Ἀμήν.”
