H Ρώσικη Επανάσταση είναι το αξεπέραστο, μέχρι τώρα, παράδειγμα για το πως αλλάζει η κοινωνία: όχι «από τα πάνω», από κυβερνήσεις και κάθε είδους «σωτήρες» αλλά «από τα κάτω» από τη δράση των εργατών και όλων των καταπιεσμένων. Πολλές επαναστάσεις έγιναν πριν την Οκτωβριανή, όμως αυτή έκανε μια τομή που την καθιστά το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός: όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις αντικαθιστούσαν ένα εκμεταλλευτικό σύστημα με ένα άλλο.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ως στόχο την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις κατακτούσαν την έτοιμη κρατική μηχανή και την έθεταν στην υπηρεσία τους με τις προσαρμογές που ήταν αναγκαίες.
Στην ΕΣΣΔ, εξασφαλίστηκε για πρώτη φορά στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, καταργώντας την ανεργία ως κοινωνικό φαινόμενο. Μπήκαν τα θεμέλια για την κατάργηση των πολύμορφων οικονομικών, πολιτικών – ιδεολογικών και κοινωνικών διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας και μάλιστα σε περιοχές με τεράστιες υστερήσεις σε αυτόν τον τομέα. Αναπτύχθηκαν ταχύτατα οι επιστήμες, η δωρεάν Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες και η δωρεάν ποιοτική Υγεία για όλο τον λαό, εξασφαλίστηκε η καθολική προσβασιμότητα και δυνατότητα συνεισφοράς στον πολιτισμό και στον αθλητισμό.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση προκάλεσε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού στις εργατικές μάζες όλου του πλανήτη. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά ακόμα και στις αποικίες, όπου πληθυσμιακά κυριαρχούσε το αγροτικό κυρίως στοιχείο.
Νέα επαναστατικά εργατικά κόμματα δημιουργήθηκαν, που ονομάστηκαν κομμουνιστικά. Η κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση επιταχύνθηκε …
… Οι εποχές άλλαξαν ασφαλώς, μια μάχη «χάθηκε», όμως οι βασικές παράμετροι παρέμειναν οι ίδιες. Αυτό φάνηκε έντονα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που οι συνέπειές της επηρέασαν διεθνώς την εργατική τάξη και όλα τα λαϊκά στρώματα.
Η εκμετάλλευση βαθαίνει. Η αστική τάξη πήρε πίσω ότι κατέκτησε το εργατικό κίνημα την περίοδο της ακμής του και ότι είχε καταφέρει να διατηρήσει κατά την περίοδο του ρεφορμιστικού διεκδικητισμού. Ειδικά μετά την κρίση στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, έγινε φανερό ότι η διαδικασία αύξησης της εκμετάλλευσης δεν αφορά μόνο την περιφέρεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και την Ευρώπη, ακόμα και τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Η πάλη των τάξεων δεν τέλειωσε. Δεν εξαλείφθηκε η σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική, όπως διατείνονται οι διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, οι οπαδοί του «τέλους της Ιστορίας». Η ήττα είναι προσωρινή.
Ζητούμενο, λοιπόν, εξακολουθεί να αποτελεί η δυνατότητα του προλεταριάτου να προβάλλει ως ανεξάρτητη ταξική οντότητα στο ιστορικό προσκήνιο, πολιτικά συγκροτημένη, σε γραμμή πλήρους ρήξης με τον αστισμό και τις παραφυάδες του.
Απ’ αυτή την άποψη, η Οκτωβριανή Επανάσταση και σήμερα σε ένα εξαιρετικά δυσμενή διεθνή περίγυρο, είναι ο φάρος που φωτίζει το δρόμο μας προς τα μπρος.
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
