Η συζήτηση που θα γίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο (14-11-2017) για το Υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας προσφέρει την δυνατότητα για καθαρές τοποθετήσεις επί της ουσίας των προβλημάτων, σε αντιδιαστολή με την οδό των συγχύσεων και του αποπροσανατολισμού που επέλεξε κατά το πρόσφατο Αναπτυξιακό Συνέδριο η Κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη και από Αυτοδιοικητικούς παράγοντες.
Στα υδατικά θέματα της Θεσσαλίας κυριαρχεί αναμφισβήτητα το κορυφαίο πρόβλημα της εξελισσόμενης οικολογικής καταστροφής στο σύνολο των υδατικών οικοσυστημάτων, στα ποτάμια και κυρίως στους υπόγειους υδροφορείς. Πλέον η προσπάθεια που θα καταβάλλεται στο μέλλον δεν περιορίζεται μόνο στην αναζήτηση υδατικών πόρων για την κάλυψη του εκάστοτε ετήσιου υδατικού ισοζυγίου, αλλά και στην εξεύρεση πρόσθετων ποσοτήτων νερού που κατά τις επόμενες δεκαετίες θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για την σταδιακή επαναφορά της οικολογικής ισορροπίας, η οποία διαταράχθηκε από υπεραντλήσεις μόνιμων αποθεμάτων νερού.
Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε, να ενισχυθεί η προσφορά υδάτων με επιφανειακές ταμιεύσεις όπου είναι δυνατόν, χωρίς τεχνητές, ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα, εξαιρέσεις και αποκλεισμούς έργων όπως έκανε οκ.Φάμελοςο οποίος έδωσε εντολή στους μελετητές – όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι άλλωστε – να αποκλείσουν συγκεκριμένα σενάρια, όπως αυτό της μεταφοράς υδάτων από τον Αχελώο.
Μοναδικός μας στόχος , μέσωτης διαδικασίας αναθεώρησης των Σχεδίων Διαχείρισης Υδάτων για τη Θεσσαλία , πρέπει να είναι η αύξηση των αρδευομένων εκτάσεων, η ενίσχυση του αγροδιατροφικού τομέα, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων, η ενίσχυση των εξαγωγών μας, η στήριξη του απόλυτα εξαρτημένου με την Γεωργία Βιομηχανικού τομέα επεξεργασίας και μεταποίησης των αγροτικών μας προϊόντων.
Αυτονόητο πάντως είναι ότι οι προσπάθειες εξεύρεσης πρόσθετων πόρων πάνε «αγκαλιά» με την μείωση της κατανάλωσης και την εξοικονόμηση. Συνεπώς η αναγκηγια πρόσθετους υδατικούς πόρους δεν θα πρέπει να μας απομακρύνει από τον στόχο που έθεσε το εγκεκριμένο Σχέδιο Διαχείρισης (ΣΔ) του 2014 , όπου καθορίσθηκαν στόχοι περιορισμού των καταναλώσεων στις αρδεύσεις, πολιτικές εξοικονόμησης με συγκεκριμένες μεθόδους και άλλα μέτρα που μειώνουν την ζήτηση, κάτι που φαίνεται ότι ακολουθείται και στο νέο Σχέδιο που πρόσφατα συζητήθηκε, αν και επί τρία ολόκληρα χρόνια δεν εγινε κυριολεκτικά απολύτως τίποτα ώστε να γίνουν πράξη έστω και ένα μέρος από τα μέτρα που είχαν προταθεί στο ισχύον έως σήμερα Σχέδιο του 2014.
Σε όλα όσα προανάφερα για νέες ταμιεύσεις, σκόπιμο είναι να λαμβάνονται υπόψη και οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και κυρίως των μεγάλων αστικών συγκροτημάτων, που σε ποσοστό ~ 80% υδρεύονται από υπόγεια, συχνά επιβαρυμένα, ύδατα. Κατά την άποψή μου τα νέα έργα θα πρέπει να θεωρούνται πολλαπλού σκοπού, δηλαδή εκτός από τις οικολογικές και τις αρδευτικές ανάγκες να σχεδιασθούν ώστε να καλύψουν επίσης ανάγκες ύδρευσης, αλλά και παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας όπου αυτό είναι δυνατό. Προφανώς οι προοπτικές ύδρευσης αφορούν και στο Πολεοδομικό συγκρότημα Λάρισας και των πέριξ αυτής οικισμών (Νίκαια, κ.λ.π.).
Σε ότι αφορά στο θέμα των έργων, για τα οποία έγινε μεγάλη συζήτηση, συντάσσομαι απόλυτα με την υλοποίηση όλων ανεξαιρέτως των έργων που είναι τεχνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά δυνατόν να ταμιεύσουν αξιόλογες ποσότητες υδάτων (Συκιά, Πύλη, Μουζάκι, Νεοχωρίτη, Καλούδα Ελασσόνας, Παλιοδερλί Φαρσάλων, κ.α.), χωρίς προκαταλήψεις για την λεκάνη από την οποία τροφοδοτούνται. Ειδικά για τη Συκιά θα ήθελα να πω ότι, μπροστά στους κινδύνους εμφάνισης φαινομένων ξηρασίας, το έργο αυτό θα πρέπει να αποτελεί έναν παράγοντα ασφάλειας, σαν μία ασπίδα προστασίας από ανυπολόγιστες οικονομικές και περιβαλλοντικές καταστροφές, χάρις στο σημαντικό απόθεμα υδάτων που θα διαθέτει. Περιττό να τονίσω την μεγάλη σημασία του ΥΗ Σταθμού Συκιάς που, όπως και εκείνος του Ν. Πλαστήρα αλλά και της Μεσοχώρας ( που πρόσφατα η κυβέρνηση, παρά τις παλαιότερα αρνητικές θέσεις της, αποφάσισε να εγκρίνει), θα αποτελούν το βασικό ενεργειακό δυναμικό της Θεσσαλίας.
Και στο σημείο αυτό κάνω έκκληση προς όλους να επικρατήσει επιτέλους η λογική, να τοποθετηθούμε στα πραγματικά επίδικα ζητήματα, να σκεφθούμε την ευθύνη απέναντι στους συμπολίτες μας και τις επόμενες γενιές και να αποφύγουμε τοποθετήσεις αόριστες (π.χ. κατά ή υπέρ εκτροπής). Η Συκιά και η σήραγγα είναι έργα που όλοι μας επιβαρυνθήκαμε και πρέπει να ολοκληρωθούν.
Ας αναρωτηθούμε τι εικόνα δίνουμε στις νεότερες γενιές όταν αγνοώντας τα χρήματα που δαπανήθηκαν, τους κανόνες της δημοκρατίας και την λειτουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ζητάμε την ακύρωση των έργων, κατά μείζονα λόγο όταν αυτά αναμφισβήτητα ωφελούν και υπηρετούν την ανάπτυξη στον τόπο μας. Όπως λοιπόν έγινε με την Μεσοχώρα, πάντοτε στο πλαίσιο της τελευταίας απόφασης που εξέδωσε το ΣτΕ (26/2014), έτσι και με τη Συκιά και τη σήραγγα, οφείλει η Κυβέρνηση να κινηθεί αναλόγως και να αδειοδοτήσει και τα έργα αυτά.
Θεωρώ αναγκαίο το ΔημοτικόΣυμβούλιο, έχοντας κατά το παρελθόν διατυπώσει καινοτόμες προτάσεις για Φορέα διαχείρισης με συμμετοχή των εμπλεκομένων (ΟΤΑ, αγρότες, Βιομηχανία, κ.λ.π.) να απαιτήσει από την Κυβέρνηση τις αναγκαίες θεσμικές παρεμβάσεις, προς το συμφέρον της οικονομίας αλλά και του περιβάλλοντος.
