Μέ συγκίνησιν μεγάλην παρηκολούθησα ἐκ τοῦ μακρόθεν, ἀπό τοῦ χώρου τῆς διακονίας μου, ἔνθα ἔταξε τήν ἐλαχιστότητά μου ὁ Κύριος, τήν πορείαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνατίου ἐπί τῆς μακαρίας ὁδοῦ, τῆς ἀγούσης, τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, εἰς τήν αἰωνίαν ζωήν.
Βαθύτατα συγκλονισμένος ἀπό τήν προσευχητικήν παρουσίαν τοῦ ποιμνίου του, καί ὄχι μόνον, παρά τήν μακαρίαν ταύτην ὁδόν, ἀναφωνῶ “τοιοῦτος ἔπρεπε τοῖς ἐκγόνοις τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Ἀρχιερεύς• ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος” (πρβλ. Ἑβρ. ζ΄ 26).Ἡ ἐξόδιος αὕτη συναγωγή τοῦ λαοῦ ἀποτελεῖ ἐξαγγελίαν τοῦ ἐπαίνου τῆς Ἐκκλησίας διά τό ἔργον καί τήν μαρτυρίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἰγνατίου Λάππα, ὁ ὁποῖος ἐδίδαξε μέ τήν ἐκκωφαντικήν σιωπήν καί τήν εὔγλωττον σιγήν τῆς ζωῆς του, ἀποστομώσας πάντας τούς πολεμήσαντας αὐτόν καί τοιουτοτρόπως διδάξας εἰς ὅλους τήν δύναμιν τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπομονῆς. Ἀληθῶς, Ἰγνάτιος, ὁ Λάππας, προσέφερεν ἑαυτόν ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ἀλλά καί τοῦ καθ’ ἡμέραν θυσιαστηρίου τῆς ἐμπράκτου διακονίας τοῦ ἐμπιστευθέντος εἰς αὐτόν ποιμνίου, “ἀμνόν ἄμωμον, ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνον, μή ἀνοίγοντα τό στόμα αὐτοῦ” (πρβλ. Ἠσ. νγ΄ 7).
Εἰς μίαν ἐποχήν ἀκατασχέτου φλυαρίας, ἄνευ ἔργων πολυλογίας καί ἀνουσίου προβολῆς ἡ ἄγλωττος μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ Ἰγνατίου, ἡ ὁποία ἔσταξενὡς θεραπευτικόν βάλσαμον ἐπί τάς χαινούσας πληγάς τῆς λαχούσης αὐτῷ Ἐπαρχίας, ἀποτελεῖπαράδειγμα πρός μίμησιν δι’ ὅλους ἡμᾶς, καθώς ἤγγιξε τάς ψυχάς τοῦ λαοῦ καί ἐνέπνευσε πολλούς, ὁδηγήσασα εἰς τήν σώζουσαν αὐτοκριτικήν καί τήν μετάνοιαν.
Ἰγνάτιος ἠκολούθησε τό ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας καί ἥπλωσε τάς παλάμας του ἐπί τοῦ σταυροῦ τῆς διακονίας, τόν ὁποῖον ἐπέθηκεν εἰς τούς ὥμους του ἡ Ἐκκλησία, καί ἥνωσε τά τό πρίν διεστῶτα καί συνήγαγε τά ἐσκορπισμένα νεοσσία εἰς τήν ἀσφαλῆ φωλεάν αὐτῆς. Τήν ἡμέραν τῆς ἐνθρονίσεώς του ὁ Μητροπολιτικός Ναός τῆς Λαρίσης μετετράπη εἰς θέατρον ἀσεβῶν ἀντιμαχιῶν• τήν ἡμέραν τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας του ὁ ἴδιος Μητροπολιτικός Ναός ἐστέγαζεν ἡνωμένην τήν λογικήν ποίμνην τῆς Λαρίσης, σιωπῶσαν ἐν προσευχῇ ἡ ὁποία, προπέμπουσα αὐτόν εἰς τάς αἰωνίας μονάς, ἐδοξολόγει τόν Θεόν ὅτι κατά τάς ἡμέρας ταύτας τῆς γενικῆς ἀποστασίας ἀναδεικνύονται ἄνδρες πνευματικοί, δυνάμενοι ἐπαξίως βαστάσαι τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου.
Αὐτό καί μόνον τό ἐπίτευγμα, καί ἐάν ἀπουσίαζον τά ἄλλα πολλά, καθιστᾷ κατά πάντα ἐπιτυχῆ τήν μακροχρόνιον ἀρχιερατείαν αὐτοῦ ἐν Λαρίσῃ, ὡς ἄλλωστε μαρτυρεῖ ἡ συνείδησις καί ἡ περί αὐτοῦ κρίσις τοῦ λαοῦ, τοῦ ὁποίου τό κριτήριον εἶναι ἀδιάψευστον καί ἀδέκαστον. Αὐτός ἄλλωστε ὁ λαός ἔσπευσε, παρά τάς δυσχερεῖς λόγῳ καύσωνος συνθήκας, νά ἀσπασθῇ διά τελευταίαν φοράν τήν χεῖρα τοῦ Ποιμενάρχου του, ἀποτίων τοιουτοτρόπως ἐλάχιστον φόρον τιμῆς δι’ ὅσας εὐλογίας αὕτη τῷ ἐπεδαψίλευσεν ἐπί 24 ἔτη.Ἡ ἰαχή “ἄξιος” κατά τήν πάνδημον ἐξόδιον ἐκφοράν του συνίστα τήν ἐπιβεβαίωσιν τῆς εἰς τό διηνεκές ἐνθρονίσεως αὐτοῦ εἰς τούς ἀχειροποιήτους ναούς τῶν πιστευθεισῶν εἰς αὐτόν εἰκόνων τοῦ Θεοῦ καί συγχρόνως λιτάνευσιν τοῦ ἤθους του πρός μίμησιν τῶν ἐπιγενομένων.Ἡμεῖς, οἱ λοιποί, ἁπλῶς προσευχόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως αὐτοῦ, μετά τῆς βεβαίας ἐλπίδος ὅτι Ἰγνάτιος “ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργός καί τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος” (Ἑβρ. η΄ 2).
Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ ἀείμνηστε Ἱεράρχα, ὑπό τήν σκιάν τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Λαρίσης, τοῦ ὁποίου τό Σύνθρονον ἐκόσμησες ἐπί τέταρτον σχεδόν αἰῶνος, καί λειτούργει ἀεννάως εἰς τό ἐπουράνιον Θυσιαστήριον, μνημονεύων καί ἡμῶν τῶν περιλειπομένων, τῶν ἀναμενόντων τήν συνάντησιν μετά σοῦ καί πάντων τῶν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι κοιμηθέντων, ὅταν καί ἡμεῖς -γένοιτο- ἁρπαγησόμεθα εἰς ὑπάντησιν τοῦ Κυρίου.
Ἰγνατίου, ἀρχιθύτου τῆς τῶν Λαρισαίων ὁλκάδος, εἴη ἡ μνήμη ἀγήρως καί ἄληστος!
