Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί. Οι δρόμοι τους είναι οι φλέβες και οι αρτηρίες τους, που οδηγούν τους ανθρώπους προς σκοπούς κι επιτεύγματα -μικρά και μεγάλα.
Οφείλουμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να ακούμε τον “ρυθμό” της πόλης μας. Τον σκοπό της, τον προορισμό της, τις ανάγκες των ανθρώπων της. Πρώτα ακούμε, μετά σχεδιάζουμε και στη συνέχεια εφαρμόζουμε προσεκτικά, δίνοντας τον απαιτούμενο χρόνο για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που ανακύπτουν.
Δεν σημαίνει ότι επειδή η Λάρισα είναι γεμάτη με παλιούς αγωγούς ότι θα αγνοείται η ύπαρξή τους, ότι θα μεταφέρονται χρήματα κι ανθρώπινη εργασία στο χρονικό διηνεκές –όπως συμβαίνει στην οδό Μανδηλαρά.
Δεν μπορεί να σημαίνει ότι η πραγματικότητα θα συγκρούεται -σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο- με βεβιασμένα προεκλογικά σχέδια επί χάρτου.
Οι πόλεις είναι σαν τα μικρά παιδιά. Θέλουν χώρους και χρόνους να απλώσουν το γέλιο και την ποδηλατάδα τους. Θέλουν τον Πηνειό για κυριακάτικα πικ-νικ, τις γειτονιές και τις αλάνες για αυτοσχέδια ομαδικά παιχνίδια, ασφαλείς διαδρομές από και προς το σχολείο, το φροντιστήριο, τα σπίτια φίλων και συγγενών.
Οι πόλεις είναι σαν τους παππούδες. Με την άτυπη “βουλή” στην κεντρική πλατεία ή στο καφενείο. Με την πολύχρονη εμπειρία που θέλει ακόμη να νουθετεί και να προσφέρει απλόχερα.
Οι πόλεις είναι σαν τις μαμάδες με τα παιδικά καροτσάκια και τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Με χαρακτήρα και δυναμισμό, αλλά και φυσικές αδυναμίες που πρέπει να γίνονται λιγότερο φορτικές στον καθημερινό περίπατό τους.
Οι πόλεις είναι σαν τους γονείς. Με εκατομμύρια σκέψεις για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, για την εργασία τους. Δεν μπορεί η καθημερινότητά τους να επιφορτίζεται με το άγχος για το πού θα παρκάρουν, πώς θα μεταφέρουν τα μέλη της οικογένειάς τους και πόσους γύρους θα κάνουν μέχρι να βρουν προς ποια κατεύθυνση κινείται ο δρόμος -επειδή στο σχέδιο η μισή οδός κινείται προς τα δεξιά και η άλλη μισή προς τα αριστερά, όπως συμβαίνει στην οδό Κολοκοτρώνη (στη συμβολή με την οδό Μανδηλαρά).
Οι πόλεις είναι σαν τους τραυματιοφορείς και τους πυροσβέστες. Όταν σημάνει συναγερμός θα ακολουθήσουν την πιο σύντομη πορεία, προκειμένου να φτάσουν έγκαιρα στο συμβάν και να σώσουν ζωές. Πρέπει να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς εμπόδια, χωρίς κολωνάκια στη μέση πεζοδρόμων, που τοποθετήθηκαν εκεί χωρίς πρόβλεψη για τη διέλευση οχημάτων ασφαλείας –όπως συμβαίνει στον πεζόδρομο της οδού Παπακυριαζή (στη συμβολή με την οδό Μ.Αλεξάνδρου).
Επαναλαμβάνουμε: δεν μπορεί η πραγματικότητα της πόλης να συγκρούεται,σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, με βεβιασμένα προεκλογικά σχέδια επί χάρτου. Ο σχεδιασμός για την ανάπλαση του αστικού περιβάλλοντος χρειάζεταιαγάπη, κοινή λογική και ρεαλισμό.
