«Στην εποχή μας, της αλματώδους πληθυσμιακής αύξησης -μιλούμε για 7,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως- αλλά και της εκρηκτικής παραγωγικής διαδικασίας που προσπαθεί να καλύψει μια ακόρεστη καταναλωτικά ανθρωπότητα, το φυσικό περιβάλλον δείχνει σημεία εξουθένωσης και εξάντλησης, απειλώντας με την κατάρρευσή του την ίδια τη ζωή». Τα παραπάνω τόνισε ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, από το βήμα του Φόρουμ «Θρησκεία και Κόσμος: θρησκεία και οικολογία» που διοργανώνει η Ένωση «Χριστιανικός Κόσμος» στην Μόσχα.
Ο Θεσσαλός πολιτικός επισήμανε ότι «αν στον 19ο αιώνα η καταστροφή περιοριζόταν σε κάποιες περιοχές που έλαβε χώρα η βιομηχανική επανάσταση, σήμερα πλέον οι συνέπειες έχουν πλανητική διάσταση. Δεν υπάρχει σημείο του πλανήτη που να μη διαπιστώνουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, της επέκτασης της μόλυνσης, της έντονης κλιματικής αλλαγής».
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος ανέφερε ότι «πλέον ενώπιον όλων μας τίθεται το δίλημμα ή αλλάζουμε η καταστρεφόμαστε. Αλλά προς τα πού αλλάζουμε; Κανείς, βεβαίως, σώφρων άνθρωπος δεν επιθυμεί να γυρίσουμε στις σπηλιές ή να ξαναγίνουμε τροφοσυλλέκτες. Μπορούμε, όμως, να βάλουμε ένα φρένο στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος, με μηχανισμούς προστασίας και ελέγχου, με την προώθηση τεχνολογιών φιλικών προς την φύση, με την ενίσχυση ενός διαφορετικού μοντέλου ανάπτυξης, με λιγότερες σπατάλες σε ενέργεια και υλικά στοιχεία. Η τεχνολογία μπορεί να δώσει εξαιρετικές λύσεις».
Ωστόσο, σημείωσε ότι «αυτά τα βήματα όσο κι αν είναι απαραίτητα θα είναι ελλιπή αν δεν αλλάξει ο τρόπος θέασης του κόσμου από τον άνθρωπο, αν ο άνθρωπος δεν επανασυνδεθεί με το φυσικό του περιβάλλον με τη συνείδηση της κοινής δημιουργίας όλων, αν δεν βιώσει μέσα του ότι “ο σεβασμός στην κτίση” σημαίνει “σεβασμό στον Δημιουργό και κτίστη των απάντων”. Μόνον με τέτοια σχέση ανθρώπου-φύσης, όπως υπάρχει στην Ορθοδοξία, και εμπεριέχει την ιερότητα, την εγκράτεια, το μέτρο, την ταπεινοφροσύνη, μπορεί να αποκατασταθεί μια νέα ισορροπία στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και ταυτοχρόνως στο εσωτερικό ανθρώπινο περιβάλλον. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος που ζει τόσο έντονα εξωτερικά, πλήττεται από εσωτερική ερημία, ελλείψει πνευματικών οριζόντων, αποστερημένος αξιών και αρχών, και εν τέλει πραγματικού νοήματος ζωής».
