Και οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εργαζομένων κι ανέργων, φτωχών και εξαθλιωμένων, νεολαίων και ηλικιωμένων, ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό και τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την πατριαρχία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ανθρώπων που δεν προδίδουν τα οράματά τους για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης κι ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, παίζονται διαρκώς και παίζονται σήμερα σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Από τους εξεγερμένους/ες της Χιλής και του Εκουαδόρ, μέχρι τους Κούρδους στη Ροζάβα και τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, από τους ιθαγενείς και τους φτωχούς της Βολιβίας απέναντι στο πραξικόπημα της εγχώριας αντίδρασης και των ΗΠΑ μέχρι τις μεγάλες κινητοποιήσεις στον Λίβανο, την Ουρουγουάη, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, από την Καταλονία και την Τουρκία μέχρι τους φοιτητές και τη νεολαία της χώρας μας.
Όπως κι εκείνον τον Νοέμβρη του 1973, όταν απέναντι στον φόβο και την τρομοκρατία, απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα και τα τανκς, κόντρα σε λογικές μετριοπάθειας και επιχειρήματα περί “φιλελευθεροποίησης” μιας στυγνής χούντας, οι φοιτητές κι οι εργαζόμενοι της χώρας μας, δεν δίστασαν να ορθώσουν το ανάστημά τους και “να παίξουν τις ζωές τους για όσα δεν πρόδωσαν ποτέ”, καταφέρνοντας να τσαλακώσουν το πρόσωπο της χούντας και να σημάνουν την αρχή του τέλους της αυταρχικής, αντιδημοκρατικής και βασισμένης στη βία εξουσίας των δυνάμεων ασφαλείας, των εγκληματιών πολιτικών προϊσταμένων τους και της αστικής τάξης.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, υπάρχουν δύο σαφείς και εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι που συγκρούονται:
Από τη μία, είναι το κεφάλαιο και η αστική τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που συνεχίζει την ολομέτωπη επίθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα στα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, της νεολαίας, των μεταναστών και όλων των καταπιεζόμενων ανθρώπων.
Που επιτίθεται ενάντια σε εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους τυχοδιωκτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, προσδοκώντας οφέλη, με την αναβάθμιση και ισχυροποίηση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, ξεπουλώντας κάθε ίχνος δημόσιας περιουσίας και καταστρέφοντας το περιβάλλον, υποτάσσοντας τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
Κυρίαρχη θέση στο οπλοστάσιό της έχει η ακραία τρομοκρατική βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε όποιον-α αντιστέκεται και αμφισβητεί την κυριαρχία μιας προνομιούχας μειοψηφίας των δήθεν «άριστων» κηφήνων που άμεσα ή έμμεσα νέμονται την εξουσία.
Πρόσφατα παραδείγματα αυτής της πολιτικής αποτελούν, μεταξύ πολλών άλλων, η πρόσφατη βίαιη κατάλυση του ακαδημαϊκού ασύλου στην ΑΣΟΕΕ, ο ξυλοδαρμός και η χρήση χημικών απέναντι στους αγωνιζόμενους φοιτητές και φοιτήτριες, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις ( ακόμη και τα μεσάνυχτα έξω από τα σπίτια φοιτητών), το ξεγύμνωμα προσαχθέντων αφισοκολλητών σε αστυνομικό τμήμα, η δίωξη κατά του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος και η μήνυση κατά του Ν. Χαραλαμπόπουλου (ως εκ των διαχειριστών της ιστοσελίδας), το πρωτοφανές κι εξοντωτικό πρόστιμο 50.000 ευρώ στον επικεφαλής της Ανταρσίας στην Κεντρική Μακεδονία και περιφερειακό σύμβουλο Θ. Αγαπητό, οι νέες διώξεις σε αγωνιστές που πρωτοστατούν στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών (5η δίωξη στον δημοτικό σύμβουλο Αμπελοκήπων Η. Σμήλιο), οι διώξεις των αγωνιστών ενάντια στην καύση σκουπιδιών, το κρεσέντο αυταρχισμού, δικαστικών διώξεων σε πρωτοπόρους αγωνιστές, συνδικαλιστές και βάρβαρης καταστολής σε κινητοποιήσεις έως σε ολόκληρες περιοχές και σε χώρους διασκέδασης (!!!), τα οποία αποδεικνύουν μέρα με τη μέρα περίτρανα πως καμία ομαλότητα και κανονικότητα δεν επήλθε στη χώρα μας, παρά τα όσα διατυμπάνιζε η σημερινή, αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση.
Η πολυσυζητημένη «επιστροφή στην κανονικότητα» τους λοιπόν, την οποία, για να μην ξεχνιόμαστε σ’ αυτόν τον τόπο, ευαγγελίζεται πως κατάφερε να φέρει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, πολιτικών κι επιχειρηματικών, εγχώριων και ξένων, συνοδεύεται από εικόνες και πρακτικές στρατιωτικής κατοχής σε περιοχές όπου δραστηριοποιούνται κινήματα κατοίκων, εκκενώσεις καταλήψεων προσφύγων και μεταφορά τους σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ανά την Ελλάδα, τρομοκρατικές εφόδους πάνοπλων αστυνομικών σε στέκια που διασκεδάζει η νεολαία, καφενεία και κινηματογράφους, κατασκευασμένες διώξεις και επιθέσεις σε πρωτοπόρους αγωνιστές, συνδικαλιστές, πολιτικές οργανώσεις, αλληλέγγυους και πρόσφυγες-μετανάστες, είτε από τις οργανωμένες κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, είτε από παρακρατικές ομάδες και «αγανακτισμένους» πολίτες που αφήνονται ελεύθεροι να χτυπούν και να επιβάλουν ανενόχλητοι το δίκαιο των ισχυρών επί των θυμάτων τους.
«Δεν επιστρέφουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν εξαρχής το πρόβλημα». (σύνθημα στους τοίχους της εξεγερμένης Χιλής)
Από την άλλη όμως, είμαστε εμείς. Η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, που αποτελεί το μόνιμο θύμα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και των αντιλαϊκών πολιτικών. Οι εργαζόμενοι-ες, άνεργοι-ες, φοιτητές-τριες, νέοι-ες, ντόπιοι-ες και ξένοι-ες, όσοι και όσες συλλογικά διεκδικούμε τη ζωή και ένα δίκαιο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση που να μας χωρά όλους και όλες.
Είμαστε οι νεολαίοι που αγωνίζονται στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς, ο κόσμος της εργασίας και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, οι κάτοικοι της Θεσσαλίας που αντιστέκονται στην οικολογική καταστροφή σε Μαγνησία, Άγραφα κι Αχελώο, που παλεύουν για να μη μετατραπεί η Θεσσαλία ούτε σε μια απέραντη νατοϊκή βάση, ούτε σε μια ειδική οικονομική ζώνη, παραδομένη στις ορέξεις του κεφαλαίου. Είμαστε όλες κι όλοι αυτοί που δεν παραιτούνται από τα δικαιώματά τους, που συνεχίζουν να αγωνίζονται για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και για τα σύγχρονα Πολυτεχνεία που θα τσακίσουν και πάλι τους δυνάστες μας, όπως τους τσάκισαν οι εξεγερμένοι του 1973.
Είμαστε αυτοί που θα βλέπουν πάντα στους εφιάλτες τους και που θα τους θυμίζουν ότι οι μερες της αφθονιας τους ειναι μετρημενες. Είμαστε οι φοιτητές στην Ελλάδα, οι εξεγερμένοι στη Χιλή, οι ιθαγενείς και φτωχοί της Βολιβίας και των χωρών της Λατινικής Αμερικής, οι Κούρδοι της Ροζάβα, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, είμαστε οι πολλοί και αυτοί που έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, αυτοί που διεκδικούμε όλον τον πλούτο που εμείς παράγουμε κι όχι τα ξεροκόμματα που μας πετάνε.
Η Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία- Ανταρσία για την Ανατροπή καλεί τους εργαζόμενους/ες και τη νεολαία σε μαζική και μαχητική συμμετοχή στις αντιιμπεριαλιστικές, αντιπολεμικές, αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε όλες τις πόλεις της Θεσσαλίας, την Κυριακή στις 17 Νοέμβρη.
Θα είμαστε όλες κι όλοι εκεί, όπως θα είμαστε στην πρώτη γραμμή, σε κάθε μεγάλο και μικρό συλλογικό αγώνα στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τα στρατόπεδα. Όπου ανθίζουν τα λουλούδια, θα φυτεύουμε σπόρους αντίστασης και αλληλεγγύης, θα στήνουμε συλλογικότητες και θα αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική νίκη, για την πραγματική δικαίωση των νεκρών της εξέγερσης και των αγώνων τους, για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Για ζωή, για εμάς και για τα παιδιά μας.
Όλοι στους δρόμους στις 17 Νοέμβρη
Καρδίτσα 19:00 στην Κεντρική Πλατεία
